Niewidzialni zabójcy pasożyty wewnątrz nas

Lamblie Owsiki Tasiemiec Glista Przywry Tęgoryjec Epilepsja Autyzm Zespół Aspergera Włosogłówka Borelioza

Opinie i referencje

ŻYWIENIE I ZDROWIE

 

PARAPROTEX

- bezlitosny pogromca pasożytów

Paraprotex zamawiaj zawsze u solidnego doradcy, który  da Ci gwarancję kompleksowych informacji na temat stosowania oraz przebiegu kuracji.

 

„Zanim rozpocznę właściwą kurację leczniczą, wszyscy moi pacjenci przechodzą fundamentalny etap przygotowawczy - gruntowne oczyszczenie z zatruwających organizm pasożytów. Stosuję ParaProteX...

...ParaProteX podawałam z powodzeniem u dzieci i u niemowlęcia (1 roczek) w celu usunięcia pasożytów jelitowych – owsików. Dawka była odpowiednio mniejsza, a kuracja rozpoczęła się stopniowo od ¼ tabletki...” - Prof. Valeria Szedlak-Vadocz

 

ParaProtex zabija pasożyty i ochroni Twój organizm przed ich inwazją. Pasożyty to: bakterie, wirusy, grzyby i robaków. Jest to unikalna ziołowa mieszanka, tak dobrana, aby skutecznie i efektywnie zabijać wszelkie pasożyty i wzmacniać odporność organizmu, nie dopuszczając do ich ponownego ataku.

Prace nad składem ilościowym oraz doborem odpowiednich ziół prowadził wybitny naukowiec specjalista medycyny - prof. dr nauk med. Valéria Szedlák-Vadócz - czytaj więcej>>

 

Paraprotex jest to kompleksowy zestaw specjalnie skomponowanych składników ziołowych o silnych właściwościach odkażających i przeciwpasożytniczych. Skutecznie wzmacnia system odpornościowy, przez co nie dopuszcza do nawrotów inwazji pasożytniczej (robaki, bakterie, grzyby, wirusy).

Według oceny naukowców około 30% ludzi jest zakażonych jednym lub wieloma pasożytami. Organizm człowieka może być domem i żywicielem dla ponad 300 różnych pasożytów.
Obecność pasożytów to poważny problem, ponieważ większość zarażonych osób nie zdaje sobie sprawy z ich obecności. Pasożyty żyją kosztem „gospodarza”, w którym mieszkają i zdobywają pożywienie. Pasożyty to bakterie, wirusy, grzyby, robaki.

Jeśli chcesz się pozbyć „nieproszonych” gości - pamiętaj - najlepszą obroną jest atak. Wykorzystaj naturalną, całkowicie bezpieczną dla Ciebie broń – ParaProtex, zwalczający wiele odmian patogennych bakterii, wirusów, grzybów, robaków i innych zagrażających zdrowiu pasożytów.

 

Stan w jakim przeważnie stosuje się ParaProteX to zagrzybienie organizmu (candida albicans) oraz zatrucie toksynami baterii, grzybów, wirusów i pasożytów.

Zamów tutaj>>

 

lub telefonicznie kontakt tel.>>

 

Działanie preparatu Paraprotex

grzybobójcze - przeciw CANDIDA ALBICANS i innym grzybom, antyseptyczne, przeciw pasożytom, bakteriom i wirusom oraz wspomagające naturalne siły obronne organizmu i oczyszczające.

Ma działanie napotne, moczopędne i przeczyszczające układ jelitowy oraz moczowy.

 

Wspomaga układ trawienia w dolegliwościach:
chroniczna biegunka,
niestrawność, nieżyt żołądka,
kolka, nudności, wymioty,
zaparcia, hemoroidy, krwotoki z odbytu,
zgaga, nadkwasota, refluks,
zatrucie pokarmowe,
żółtaczka, choroba pęcherzyka żółciowego,
wrzody dwunastnicy i żołądka, helicobacter pylori,
pasożyty jelitowe i w wątrobie, przywry, larwy robaków, lamblie, owsiki,glisty

 

Grzybice i drożdżyce: Candida, Aspargillus, Trichophyton, Epidermophyton, Pleśnica, "Stopa atlety" - grzybica stóp.

 

Wirusy:
wirusowe zapalenie wątroby,
opryszczka HERPES Simpleks,
grypa,
wirus brodawczaka,
NICARDIA ASTREOIDES, (wykrywane przy chorobie Parkinsona)
COXSACKIE (wykrywane przy chorobach mózgu, epilepsja, schizofrenia, inne)
zwierzęce wirusy: Toksoplazmoza (Toxoplasma gondii),

 

Infekcje i zakażenia bakteryjne:
gronkowiec:
- złocisty Staphylococcus aureus (infekcje zębów, wrzody, choroby serca)
- skóry Staphylococcus epidermidis (atakuje skórę i błony śluzowe)
- w mleku Staphylococcus lactis,
- Staphylococcus mitis (infekcje zębów, płuc, wrzody, sztywne kolana)
- Staphylococcus pneumoniae (zapalenie płuc, zapalenie ucha środkowego)
- Staphylococcus pyogenes (ropotwórczy, infekcje dziąseł i zębów)
Staphylococcus pneumoniae

paciorkowce,
Coli Escherichia (pałeczka okrężnicy),
róża,
Pałeczka Klebsiella scleromatis,
Legionella,
Salmonella,
Pałeczka czerwonki,
wstrząs septyczny - sepsa (posocznica),
pneumokoki,
meningokoki,
trąd,
kiła,
cholera i wiele innych.

Gram dodatnie bakterie takie jak:
Gronkowiec, Staphylococcus, Listeria monocytogenes.

Gram ujemne bakterie takie jak:
Coli Escherichia (pałeczka okrężnicy), Pałeczka Klebsiella scleromatis,
Legionella, Salmonella, Pałeczka czerwonki, Cholera Pseudomonas.

 

Pasożyty (robaki): Histolytica Entameby (Ameboza, amebiaza, pełzakowica (czerwonka pełzakowa), Chlamydia (zapalenie spojówek lub narządów rodnych, zakażenie na pływalni, też jaglica, bielmo, astma), Fasciolopsis buskii (przyczyna powstawania: cysta, guzy i rak), Toksokaroza (Toxocara canis, Toxocara cati), tasiemiec, owsiki, lamblie (Lumbricoides), glisty, Tęgoryjec,

 

Wspomaga w:
alergia, astma, zapalenie oskrzeli, zapalenia płuc, gruźlica, zatkane zatoki, zapalenie ucha środkowego, bakteryjny katar, znużenie, zmęczenia, osłabienie, zęba, wrzody, rany, owrzodzenia ust, opryszczka, dentystyczna infekcja, parodontoza, słabe dziąsła, próchnica, szkorbut, ból gardła, ból głowy, zły nastrój psychiczny, depresja, nerwica, apatia,  paraliż, atak histerii, epilepsja (padaczka), autyzm, zapalenie opon mózgowych (porażenie, mózgowe), stany emocjonalne, panika histeria, fobia, strach fibromialgia 9fibromyalgia), zmęczenie, mononukleoza, bolerioza, bruceloza, blednica, anemia, ukąszenia owada, kurzajki, czkawki, podagra (dna) i piasek w nerkach, ból stawów, artretyzm, reumatyzm, nerwobóle, ischias, zwichnięcie, zapalenie skóry, egzema, łuszczyca, ropne rany, cięcia, owrzodzenia, wrzody, zgorzele, sucha pękająca skóra, starzejąca się szybko skóra, grzybica stóp, utrata głosu lub częściowy zanik słuchu, zdzwonieni w uszach, głuchota ...

ParaProteX także wspomaga w:
bezpłodność, brak miesiączki u młodych kobiet, poronienia i martwe porody, w leczeniu gruźlicy skóry, przy pluciu krwią na tle gruźlicy, przy wewnętrznych krwotokach, w cukrzycy, przeciw skazie limfatycznej, krzywicy, rozmiękczeniu dziąseł (parodontozie), w miażdżycy tętnic mózgu, w cukrzycy, nadciśnieniu, w skazie wysiękowej i wielu innych chorobach infekcyjnych.

 

Paraprotex zamawiaj zawsze u solidnego doradcy, który  zapewni Ci gwarancję kompleksowych informacji na temat stosowania oraz przebiegu kuracji.

 

Zamów - korzystaj z cen hurtowych>>

 

Opinie i doświadczenia Klubowiczów - lekarz polecił mi Paraprotex>>

 

Paraprotex można stosować również u zwierząt

Paraprotex skład:

Owoce Rangoon creeper (czerwony jaśmin) 150 mg -
od dawna wykorzystywane są przez ludność Indii do wytwarzania maści na zmiany skórne wywołane pasożytami. Te słodkie w smaku owoce stymulują działanie śledziony i żołądka. Dojrzałe, prażone nasiona są stosowane są na biegunkę, gorączkę i krzywicę.

 

Komosa piżmowa - roślina o silnych właściwościach przeciwrobaczych. W medycynie ludowej często używana w dolegliwościach dróg oddechowych jako środek wykrztuśny, w katarze i astmie.

 

Ekstrakt z berberysu zwyczajnego - posiada silne właściwości przeciwzapalne oraz odkażające - niszczy bakterie powodujące infekcje ran, czerwonkę, cholerę oraz mikroorganizmy wywołujące infekcje układu moczowo-płciowego. Wzmacnia system immunologiczny, pomaga zwalczać stany zapalne stawów. Owoce są powszechnie używane jako środek na niestrawność, w zaburzeniach pracy wątroby oraz w zaparciach. Berberys zwyczajny zawiera aktywne składniki o sile dorównującej antybiotykom.

 

Mirra - korzystnie wpływa na pracę systemu immunologicznego, chroni wątrobę przed toksycznymi substancjami i usprawnia jej funkcje. Jest bogata w wiele składników mineralnych: potas, sód, krzem, cynk i chlor. Chińczycy stosowali ją do produkcji maści przyspieszającej gojenie ran, hemoroidów, stanów zapalnych skóry, do łagodzenia dolegliwości menstruacyjnych oraz bólów mięśni.

 

Olej z goździków korzennych Wykazuje właściwości wiatropędne, przeciwzapalne i lekko znieczulające. Substancja czynna goździków - eugenol - jest silnym antyoksydantem, niszczącym pasożyty jelitowe, bakterie i grzyby.

 

Ekstrakt z Pau d'Arco - posiada silne właściwości antyseptyczne. Może pomóc w zwalczaniu stanów zapalnych stawów i różnego rodzaju egzem. Zawiera w znaczących ilościach witaminy A i C, witaminy z grupy B, cynk, selen, żelazo, magnez, mangan.

 

Czarny orzech - zawiera naturalną substancję o silnych właściwościach odkażających i przeciwpasożytniczych. Odnotowano dobre efekty w niektórych chorobach skóry, jak czyraki lub egzemy. Zawarty w nim mangan jest bardzo ważny dla prawidłowego funkcjonowania układu nerwowego, zwłaszcza mózgu. Jest bogatym źródłem witamin i składników mineralnych ( wapna, krzemu, selenu, potasu, witaminy A, C, B i bioflawonoidów. Składnik aktywny orzecha włoskiego - juglon - odgrywa ważną rolę w ochronie przed pasożytami. Jest pomocny w stanach zapalnych oraz infekcjach przewodu pokarmowego, układu moczowego i oddechowego. Wzmacnia naczynia krwionośne.

 

Ekstrakt z nasion grejpfruta - skuteczny wobec ponad 800 wirusów i bakterii, blisko 100 rodzajów grzybów i innych licznych pasożytów. To niezwykle antyseptyczna siła, jednocześnie nie niszcząca przyjaznych bakterii jelitowych.

 

Czosnek - znany w lecznictwie ludowym jako środek wspomagający trawienie oraz skuteczny „pogromca" pasożytów. Hipokrates polecał czosnek w leczeniu raka macicy, a Europejczycy przyjmowali go podczas zarazy, by wzmocnić odporność.

Prof. Valeria Szedlak-Vadocz, która opracowała skład oraz prowadziła badania kliniczne, wskazała że ParaProtex należy stosować, gdy cierpisz na:
-Pasożyty przewodu pokarmowego: bakterie, robaki, grzyby - gronkowiec złocisty, paciorkowce, helicobakter, lamblie, glisty, owsiki, tasiemiec, drożdżaki, Candida albicans inne zakażenia np. wirusowe.
- Dolegają Ci trudne do zagojenia zmiany skórne jak ropnie, czyraki, róża, przetoka, łysienie, łupież, łojotok i krostki na skórze głowy, łamliwość paznokci.
- Profilaktycznie 1 lub 2 razy w ciągu roku w celu oczyszczenia organizmu z patogennych bakterii, wirusów, grzybów oraz stworzenia niekorzystnego dla pasożytów środowiska poprzez wzmocnienie układu odpornościowego.

 

Każda tabletka PARAPROTEX zawiera:
substancje aktywne:
Owoce Rangoon creeper ...............................150 mg
Nasiona komosy piżmowej ............................100 mg
Ekstrakt z berberysu zwyczajnego ..................50 mg(std. 6% alkaloidów)
Żywica balsamowca mirra ...............................50 mg
Olej z goździków korzennych ............................50 mg
Ekstrakt z kory Pau d”Arco ................................50 mg
Orzech czarny ...................................................37,5 mg
Olej z orzecha włoskiego ...............................37,5 mg
Ekstrakt z nasion grejpfruta ..............................25 mg
Czosnek ............................................................12,5 mg

Zamów - korzystaj z cen hurtowych>>

Dieta

W czasie kuracji ściśle przestrzegaj diety>>

Bez właściwego żywienia kuracja jest bezskuteczna. Należy z diety radykalnie wyeliminować cukry, drożdże, mąkę pszenną oraz mleko krowie.

Stosuj profilaktycznie dietę zgodną z grupą krwi i/lub dietę rozdzielną.

 

KURACJA OCZYSZCZAJĄCA powinna trwać minimum 3 miesiące, do pół roku.

W przypadku grzybic nawet do roku. W tym czasie Paraprotex podajemy okresowo, ściśle według przepisu.

 

Kompleksowe oczyszczanie organizmu. Dowiedz się więcej>>

Z powodu możliwości wystąpienia reakcji Jarisha- Herxheimera typowej dla wybijania grzybów, bakterii, wirusów i robaków, PARAPROTEX stosujemy zawsze razem w innymi suplementami, naturalnymi w całym zestawie. Wcześniej, na 1-2 tygodnie wprowadzamy poniższe suplementy, a dopiero po wstępnej kuracji dodajemy PARAPROTEX.

Tak więc niezbędne podczas kuracji Paraprotex-em są:

 

- AC Zymes - preparat zawierający żywe kultury bakterii Lactobacillus Acidophilus, który przywraca równowagę mikroflory jelit, uszczelnia jelita;

- Nopalin - usuwa z organizmu nagromadzone toksyny, wydzielane podczas zabijania pasożytów. Równocześnie należy pamiętać o piciu dużej ilości wody. Jest to niezbędne minimum preparatów, które stosuje się, aby kuracja była skuteczna i bezpieczna!

 

Dla wzmocnienia skuteczności kuracji zastosuj zestaw optymalny.

 

Optymalny zestaw suplementów stosowanych w kuracji z PARAPROTEX:

AC Zymes lub Probio Balance

Nopalin

Spirulina Chlorella

Garlic Caps

Strong Bones

Antyoksydanty: C 1000 lub C 500 lub Lion Kids C + Beta Carotene + Pro Selenium + Chelated Zinc

Detox Patch - plastry oczyszczające, skutecznie wspomagające usuwanie toksyn po grzybach, bakteriach i robakach

Ponadto:

Liver Aid - oczyszczenie i regeneracja wątroby

Liquid Chlorophyll wymiennie z OCEAN21 lub Polinesian NONI

OxyMax

Oregano Oil - po 4-ch tygodniach, w przerwie stosowania Paraprotex-u oraz jako kontynuacja, po skończeniu intensywnej kuracji oczyszczajacej Paraprotex-em, w celu profilaktyki przeciw nawrotom infekcji

Pure Yucca - oczyszczanie stawów, zatok, okrężnicy

Super Coenzym Q10 lub Sublinqual Coenzym Q10 zwłaszcza u osób osłabionych i starszych
Joint ProteX lub Joint Protex Forte (regeneracja stawów i kolagenu)
Bee Power (szczególnie w infekcjach paciorkowcowych)

Digestive Enzymes ( w problemach trawiennych)
Natural HGH Support (problemy z kolagenem, ochrona i odbudowa tkanek)

 

Kontaktuj się z nami często, pytaj o dawkowanie, dietę, ewentualne objawy reakcji Jarisha- Herxheimera, dodatkowe suplementy wspomagające i przyspieszające.

Pasożyty stają się realnym, ogólnoświatowym problemem. Mieszkańcy krajów zachodnich i ich rządy żyją w błogiej nieświadomości i przeswiadczeniu, że ich warunki sanitarne są na tak wysokim poziomie, że nie potrzeba specjalnie szkolić lekarzy z zakresu diagnostyki i leczenia inwazji pasożytniczych. Infestacja pasożytami jest przyczyną wielu chorób, które czasami wprawiają lekarzy w zakłopotanie. Gdyby nasza wrodzona i nabyta odporność funkcjonowała właściwie, to nasz organizm sam zwalczyłby pasożyty wraz z ich larwami. Organizm musi być jednak wolny od wszystkich form toksyn – tylko wtedy jest w stanie skutecznie walczyć z czynnikami wywołującymi choroby. Typowa zachodnia dieta sprzyja roz­wojowi pasożytów. Bogata w tłuszcz, skrobię i cukier dostarcza pokarm, którym żywią się pasożyty. „Czysty”, dobrze odżywiony organizm to środowisko, które im nie służy. Wzmocnienie sys­temu immunologicznego jest najważniejszą rzeczą, którą możemy zrobić dla naszego organizmu, aby zapobiec inwazji pasożytów.

 

Organizm ludzki to niezwykle inteligentne, skomplikowane narzędzie biologiczne, które nie da schronienia żadnym oportunistycznym i/lub patogennym intruzom, pod warunkiem, że jest właściwie odżywiony i leczony. Odpowiednia ilość soku żołądkowego, „zdrowej” żółci i „przy­jaznych” bakterii w jelitach oraz brak toksyn w organizmie to składniki odporności wrodzonej, które zawierają wszystkie wymagane elementy do utrzymania organizmu w stanie zdrowia. Wtedy pasożyty nie mogą prosperować czy nawet przeżyć. Przy właściwej ilości „zdrowej” żółci, pasożyty i ich formy rozwojowe są neutralizowane i szybko usuwane z organizmu. Powinniśmy więc zapewnić takie środowisko, które uniemożliwi im przeżycie.

 

ODPORNOŚĆ NA CZYNNIKI BIOLOGICZNE

 

Głównym zadaniem systemu immunologicznego jest ochrona gospodarza przed drobnoustrojami chorobotwórczymi. Nazywa się to opornością. Oporność na infekcje stworzyła podstawę dla pier­wotnej identyfikacji odporności swoistej. Ewolucja choroby zakaźnej u jednostki wymaga złożonych interakcji pomiędzy czynnikiem biologicznym (mikrobem, pasożytem) a gospodarzem. Kluczowe wydarzenia podczas infekcji czy infestacji (odpo-wiednio: inwazja czynnika mikrobiologicznego czy pasożytniczego) to: wejście mikroorganizmu, kolonizacja tkanek gospodarza, unikanie odpowiedzi immunologicznej gospodarza, uszkodzenie kolejnych tkanek czy zaburzenia funkcji. Niektóre drobnoustroje, uwalniając toksyny, wywołują chorobę, nawet bez nadmiernej kolonizacji tkanek gospodarza. Wiele cech mikroorganizmów decy­duje o ich wirulencji, a w patogenezie bierze udział wiele zróżnicowanych mechanizmów. Temat pato­genezy mikrobiologicznej przekracza możliwości tego opracowania i nie będzie szczegółowo omawiany. Nasza dyskusja skupi się raczej na odpowiedzi immunologicznej gospodarza na drob­noustroje chorobotwórcze.

 

Oto kilka, ważnych ogólnych cech odporności przeciw mikroorganizmom:

 

1. W obronie przeciw drobnoustrojom pośredniczy zarówno wrodzona, jak i swoista odporność. In­fekcje mikrobiologiczne dostarczają wyraźnego dowodu na to, jaką rolę odgrywa odporność swoista w poprawie mechanizmów odporności wrodzonej oraz w kierowaniu tych mechanizmów do miejsc, gdzie są one potrzebne. Mechanizmy odporności wrodzonej często są nieskuteczne w eliminacji mi­kroorganizmów, gdy brakuje odporności swoistej. Co więcej, wiele drobnoustrojów chorobotwór-czych uległo ewolucji, by uniknąć mechanizmów obrony wrodzonej. Ochrona przeciw takim mikro-bom krytycznie zależy od swoistej odpowiedzi im­munologicznej.

 

2. Wrodzona odpowiedź immunologiczna przeciw drobnoustrojom odgrywa ważną rolę w określeniu natury swoistej odpowiedzi immunologicznej. Np. pobudzenie układu dopełniacza przez niektóre bakterie nasila produkcję swoistych przeciwciał i wydzielanie przez makrofagi interleukiny-12 (IL-12), która jest niezbędna do rozwoju odporności komórkowej (CMI).

 

3. System immunologiczny, w celu skutecznego niszczenia rozmaitych mikroorganizmów, jest w stanie w różny i wyspecjalizowany sposób odpowiadać na ich obecność. Drobnoustroje znacznie różnią się wzorem inwazji gospodarza i patogenezą, stąd ich eliminacja wymaga rozmaitych układów efektorowych. Nic dziwnego, że zakres i rodzaj odpowiedzi immunologicznej na czynnik infekcyjny często decyduje o przebiegu i wyniku infekcji. Nasze późniejsze dyskusje będą zwracały uwagę na główne mechanizmy odporności swoistej przeciw różnym pasożytom i grzybom.

 

4. Przeżycie i patogenność mikroorganizmów u gospodarza w krytyczny sposób zależą od ich zdolności do unikania lub opierania się odporności obronnej. Jak przekonamy się później, mikroorga­nizmy rozwinęły rozmaite strategie przetrwania w obliczu silnej obrony immunologicznej.

 

5. Konsekwencje infekcji w postaci uszkodzenia tkanek i choroby mogą być wynikiem odpowiedzi gospodarza na obecność drobnoustroju i jego produktów, niż przez samego mikroba. Odporność, podobnie jak wiele innych mechanizmów homeo­statycznych, jest niezbędna do przeżycia żywiciela, ale posiada również potencjał wywoływania usz­kodzenia gospodarza.

 

ODPORNOŚĆ PRZECIWKO PASOŻYTOM

W terminologii chorób zakaźnych, „infekcja pasożytów” oznacza infestację zwierzęcymi pasożytami, takimi jak: pierwotniaki, robaki jelitowe i ektopasożyty (np. stawonogi, takie jak kleszcze i roztocza). Obecnie ten rodzaj pasożytów jest przyczyną większej chorobowości i umieralności niż jakakolwiek inna klasa organizmów zakaźnych, szczególnie w krajach rozwijających się. Osza­cowano, że około 30% światowej populacji cierpi z powodu inwazji pasożytniczej. Sama tylko malaria dotyczy prawie 250 milionów osób na świecie, a rocznie z tego powodu notuje się około 1-2 miliony zgonów. Rozmiar tego społecznego problemu zdro-wotnego jest zasadniczą przyczyną rozwoju im­munoparazytologii jako odrębnej gałęzi immu­nologii.

Większość pasożytów przechodzi złożone cykle rozwojowe, z których część przebiega u ludzi (lub innych kręgowców), a część u pośrednich gos­podarzy, takich jak muchy, kleszcze i ślimaki. Zwykle ludzie ulegają infekcji (lub inwazji) w wyniku ukąszenia przez zainfekowanych żywicieli pośrednich lub podczas przebywania w tym samym środowisku z pośrednim gospodarzem. Np. ma­laria i trypanosomatoza są przenoszone podczas ukąszenia przez insekty, a schistomatozą można zarazić się w czasie przebywania w wodzie, w której zamieszkują zarażone ślimaki.

 

Podstawową cechą większości inwazji paso-żytniczych jest ich przewlekła natura. Istnieje wiele przyczyn tego stanu, m.in. osłabienie odporności wrodzonej oraz zdolność pasożytów do unikania lub opierania się eliminacji przez swoiste reakcje immunologiczne. Ponadto, wiele przeciwpasożytniczych antybiotyków jest toksy­cznych lub/i względnie nieskutecznych. Osoby żyjące na terenach endemicznych, z powodu stałej ekspozycji wymagają wielokrotnej terapii z użyciem różnych leków, co często jest niemożliwe z powodu kosztów i problemów logistycznych. W związku z tym, brano pod uwagę rozwój szczepień profilaktycznych przeciw pasożytom. Miało to być ważnym celem szczególnie dla krajów rozwijających się. Przebywanie pasożytów w or­ganizmach ludzkich żywicieli prowadzi także do reakcji immunologicznych o przewlekłej naturze, mogących wywoływać patologiczne uszkodzenie tkanek, jak również zaburzenia w regulacji im­munologicznej. Z tego powodu pewne kliniczno-patologiczne konsekwencje inwazji pasożytniczej są wynikiem odpowiedzi gospodarza, a nie infekcji samej w sobie.

 

ODPORNOŚĆ WRODZONA PRZECIWKO PASOŻYTOM

Pierwotniaki i robaki pasożytnicze, które dostają się do krwi lub tkanek, często są w stanie przeżyć i rozmnażać się, ponieważ dobrze adaptują się do mechanizmów obronnych, stawiających opór naturalnych gospodarzy. Formy bezkręgowe wielu pasożytów, których można nabawić się od nie ludzkich gospodarzy pośrednich, pobudzają alternatywny szlak układu dopełniacza i ulegają lizie pod wpływem kompleksu atakującego błonę (MAC) układu dopełniacza. Jednak pasożyty uzy-skane od kręgowców, np. od ludzi, są zazwyczaj oporne na rozkład przez układ dopełniacza. Może to być spowodowane wieloma przyczynami, m.in. utratą powierzchniowych molekuł, które wiążą dopełniacz lub nabyciem białek regulatorowych gospodarza, takich jak czynnik przyspieszający rozkład (DAF). Makrofagi mogą fagocytować pierwotniaki, lecz wiele organizmów chorobotwór­czych jest opornych na zabijanie przez fagocyty, mogą nawet namnażać się wewnątrz makrofagów. A zatem makrofagi można byłoby uważać za środowisko pasożytów.

Odpowiednia budowa zewnętrznych powłok ro­baków pasożytniczych sprawia, że są one oporne na mechanizmy komórkobójcze zarówno neutro­filów, jak i makrofagów.

 

SWOISTA ODPOWIEDŹ IMMUNOLOGICZNA PRZECIWKO PASOŻYTOM

Rozmaite pierwotniaki i robaki znacznie różnią się swoimi właściwościami strukturalnymi i bio­chemicznymi, cyklami rozwojowymi i patomecha­nizmem działania. Nic dziwnego, że z tego powodu różne pasożyty wywołują całkiem odrębną, swoistą odpowiedź immunologiczną. Ogólnie rzecz biorąc, pierwotniaki chorobotwórcze uległy ewolucji, by przetrwać wewnątrz komórek gospodarza, tak więc w odporności przeciw tym organizmom pośredniczą mechanizmy podobne do tych, które eliminują bakterie wewnątrzkomórkowe i wirusy. Natomiast eliminacja takich pasożytów jak robaki, które żyją w tkankach zewnątrzkomórkowych, często jest związana z odpowiedzią zależną od swoistych przeciwciał.

 

1. Główny mechanizm obronny przeciwko pier­wotniakom, które żyją wewnątrz makrofagów, to odporność typu komórkowego (CMI), szcze-gólnie aktywacja makrofagów przez cytokiny pochodzące od limfocytów T CD4+ (CDs = kom­pleks różnicowania, markery powierzchniowe identyfikujące typy limfocytów). Być może najlepiej udokumentowanym tego przykładem jest zarażenie myszy pierwotniakiem Leishmania major, który żyje wewnątrz endosomów makrofagów. Oporność na ten rodzaj infekcji jest związana z produkcją in­terferonu gamma (INF-γ) przez subpopulację lim­focytów pomocniczych (Th1 limfocytów CD4+). Odwrotnie, aktywacja przez pierwotniaki limfo­cytów Th2 powoduje zwiększoną przeżywalność pasożytów i zaostrzenie uszkodzeń, wywołanych supresyjnym działaniem na makrofagi cytokin, wytwarzanych przez Th2. Szczepy myszy, które są oporne na infekcje Leishmania major, produkują duże ilości INF-γ w odpowiedzi na antygeny leisz­maniowe, a przeciwciała anty-INF-γ czynią te myszy podatne na infekcję. W przeciwieństwie, szczepy wsobne, które są podatne na śmiertelną leiszmaniozę, produkują więcej IL-4 w odpowiedzi na infekcję niż szczepy oporne, a wstrzyknięcie przeciwciał anty-IL-4 indukuje oporność u szcze-pów wrażliwych. INF-γ pobudza makrofagi i nasila wewnątrzkomórkowe zabijanie leiszmanii, a wysokie poziomy IL-4 (i innych, wytwarza-nych przez Th2 cytokin) hamują aktywację makrofagów przez INF-γ. Leiszmanioza mysia jest jednym z pierwszych udokumentowanych przykładów dominującej odpowiedzi Th1 lub Th2, decydujących o oporności lub wrażliwości na chorobę i pozostaje paradygmatem tego fenomenu. Gen(y), które kontrolują u wsobnych myszy (i prawdopodobnie również u ludzi) odpowiedź immunologiczną - ochronna versus uszkadzająca - nie zostały jeszcze zidentyfikowane. Obecnie w wielu laboratoriach trwają próby, by zmienić efekt tych infekcji za pomocą cytokin lub antagonistów cytokin. Obiecującym kandydatem jest IL-12, która indukuje odpowiedź ochronnych Th1 u wrażliwych szczepów myszy.

 

2. Pierwotniaki, które namnażają się wewnątrz komórek żywiciela i powodują ich lizę, pobudzają odpowiedź swoistą limfocytów cytotoksycznych (CTL), podobnie jak wirusy cytopatyczne.

Przykładem takiego organizmu jest zarodziec malarii. Przez wiele lat sądzono, że głównym mechanizmem obronnym przeciw malarii były przeciwciała, stąd pierwsze próby uodpornia-nia przeciw tej infekcji skupiały się na wytwa-rzaniu przeciwciał. Obecnie wiadomo, że główną obronę przeciw rozprzestrzenianiu się tego wewnątrzkomórkowego pierwotniaka stanowi odpowiedź CTL. W rzeczywistości, niska skuteczność szczepienia białkami malarii jest przypisywana niezdolności takiej immunizacji do stymulacji CTLs.

 

3. Przeciwciała IgE i eozynofile pośredniczą w obronie przeciwko robakom. Jest to szczególny rodzaj komórkowej cytotoksyczności zależnej od przeciwciał (ADCC), w której przeciwciała IgE wiążą się z powierzchnią robaków, a następnie poprzez receptory FCE przyczepiają się eozynofile. Wydzielane z ich ziaren enzymy niszczą pasożyty.

Produkcję swoistych przeciwciał IgE i eozynofilię często obserwuje się w zakażeniach wywołanych przez takie robaki, jak Nippostrongylus, nicienie, Ascaris i przywry. Odpowiedź jest przypisywana właściwościom robaków do stymulacji subpopu­lacji limfocytów pomocniczych Th2 CD4+, które wydzielają IL-4 i IL-5. IL-4 pobudza produkcję IgE, a IL-5 stymuluje rozwój i aktywację eozynofilów. Eozynofile mogą zabijać robaki skuteczniej niż inne leukocyty, ponieważ główne białko zasadowe ziaren eozynofilów może być bardziej toksyczne dla robaków, niż enzymy proteolityczne oraz reaktywne formy tlenu wytwarzane przez neutrofile i makro-fagi. Jednak tylko w niewielkiej liczbie inwazji robaków, oficjalnie ustalono in vivo obowiązkową rolę IgE i eozynofilów, być może dlatego, że robaki mogą być zniszczone przez pobudzone makrofagi, aczkolwiek mniej skutecznie. Usunięcie niektórych nicieni jelitowych może być wynikiem mecha­nizmów zależnych od IL-4. Wprawdzie nie jest to dobrze poznane, lecz najwyraźniej nie wymaga IgE. (ILs – interleukiny, ogólne określenie dla grupy glikoprotein wytwarzanych przez makrofagi i niektóre limfocyty T w odpowiedzi na stymulację antygenową czy mitogenną).

 

Swoista odpowiedź immunologiczna przeciwko pasożytom może również być przyczyną uszko-dzenia tkanek. Niektóre pasożyty i ich produkty stymulują rozwój ziarniniaków z towarzyszącym włóknieniem. Złożone w wątrobie jaja Schisto­soma mansoni aktywują limfocyty T CD4+, które z kolei pobudzają makrofagi i indukują reakcję nadwrażliwości typu późnego (DTH). Powoduje to tworzenie ziarniniaków dookoła jaj przywr, które odgradzają je od zdrowych tkanek. Jednak nasilone włóknienie, związane z tą przewlekłą odpowiedzią komórkową, prowadzi do zaburzeń przepływu krwi żylnej w wątrobie, nadciśnienia wrotnego i marskości. W limfatycznej filariozie, pasożyty tkwią w naczyniach limfatycznych, prowadząc do przewlekłej reakcji komórkowej i ostatecznie do włóknienia. Powoduje to zastój limfy i znaczny obrzęk limfatyczny (słoniowaciznę). Przewlekłe i uporczywe inwazje pasożytnicze często są związane z tworzeniem kompleksów antygenów pasożytniczych i swoistych przeciwciał. Krążące kompleksy immunologiczne (CIC) mogą odkładać się w naczyniach krwionośnych i kłębuszkach nerkowych, wywołując odpowiednio zapalenie naczyń i nerek. Choroby związane z odkładaniem kompleksów immunologicznych były opisy­wane w schistosomatozie i malarii. Afrykańska trypanosomatoza również jest powiązana z produkcją autoprzeciwciał reagujących z wieloma własnymi tkankami. Zapalenie mięśnia sercowego i neuropatia, obserwowane w chorobie Chagasa, wywoływanej przez pierwotniaka Trypanosoma cruzi, są prawdopodobnie reakcjami autoimmuno­logicznymi, a nie wynikiem miejscowej infekcji, ponieważ nawet w czynnych uszkodzeniach nie ma obecnych pasożytów lub jest ich niewiele.

 

MECHANIZMY UNIKANIA ODPOWIEDZI IMMUNOLOGICZNEJ PRZEZ PASOŻYTY

Umiejętność przeżycia pasożytów u żywicieli kręgowców odzwierciedla adaptacje ewolucyjne, które pozwalają tym organizmom uniknąć lub opierać się efektorowym mechanizmom immuno­logicznym. Różne pasożyty rozwinęły nadzwy-czaj skuteczne sposoby opierania się odporności swoistej. Pasożyty mogą zmniejszać lub zmieniać swoją własną antygenowość oraz mogą czynnie hamować odpowiedź immunologiczną gospo­darza. Opisywane są liczne strategie pasożytów, zmniejszające immunogenność:

 

1. Anatomiczna sekwestracja - powszechnie ob­serwowana u pierwotniaków. Niektóre z nich (np. zarodźce malarii i toksoplazmowiec) przeżywają i namnażają się wewnątrz komórek, inne (jak pełzak czerwonki) tworzą cysty, które są oporne na efe-rentne odpowiedzi immunologiczne. Niektóre ro­baki pasożytnicze, zamieszkując w świetle jelit, są chronione przed efektorowymi mechanizmami odpowiedzi komórkowej.

 

2. Antygen maskujący - intrygujący fenomen, w którym pasożyt, podczas swojego pobytu wewnątrz żywiciela, otacza swoją powierzchnię płaszczem złożonym z białek gospodarza. Larwy Schisto­soma mansoni wnikają przez skórę i wędrują do płuc, a następnie do układu krążenia. Zanim wejdą do płuc, larwy te otaczają się warstwą glikolipidów antygenów grupowych krwi ABO i cząsteczek głównego układu zgodności tkankowej (MHC), pochodzących od gospodarza. Możliwe jest, że do powierzchni larw przywr przytwierdza się wiele innych cząsteczek gospodarza. Postulowano, że ten płaszcz z białek gospodarza maskuje antygeny pasożyta i w efekcie organizm pasożyta jest postrze­gany przez system immunologiczny żywiciela jako własny. Chociaż jest to interesująca hipoteza, zna-czenie maskowania antygenu nie jest do końca jasne, ponieważ tak naprawdę larwy przywr wywołują odporność swoistą u kręgowców.

 

3. Podczas pobytu u gospodarza kręgowców pasożyty stają się oporne na efektorowe mecha­nizmy immunologiczne. Płucne stadia rozwojowe przywry tworzą powłokę, która jest oporna na uszkodzenie przez przeciwciała i dopełniacz oraz przez CTLs. Oporność ta jest prawdopodobnie spowodowana biochemiczną zmianą w powierz-chniowej warstwie. Zawiłość strukturalna powłoki larwy utrudnia określenie zmian cząsteczkowych, które są związane z odpornością nabytą. Infekcyjna postać Trypanosoma cruzi wytwarza glikoproteiny błonowe, podobne do czynnika przyspieszającego rozpad, który hamuje aktywację dopełniacza. Pasożyty unikają również eliminacji przez mak­rofagi w wyniku rozmaitych mechanizmów. Toxoplasma gondii hamuje fuzję fagolizosomów, a Trypanosoma cruzi powoduje rozpad błon fago­somów i wchodzi do cytoplazmy, zanim nastąpi fuzja z lizosomem. Na koniec, niektóre pasożyty wydzielają ektoenzymy rozszczepiające związane cząsteczki przeciwciał i w ten sposób stają się oporne na mechanizmy zależne od przeciwciał.

 

4. Zmienność antygenowa – podczas cyklu rozwo­jowego pasożyty rozwijają skuteczne mechanizmy zmieniające antygen powierzchniowy.

W pierwszej postaci, dojrzałe stadia pasożytów wytwarzają odmienne antygeny od antygenów ze stadiów zakaźnych. Np. zakaźne stadium zarodźca malarii - sporozoit jest antygenowo różny od merozoitów, które zamieszkują u gospodarza i są odpowiedzialne za przewlekłą infekcję. Zanim system immunologiczny odpowie na infekcje, pasożyt prezentuje nowe antygeny i nie jest już dłużej celem eliminacji immunologicznej.

Najbardziej niezwykłym przykładem zmienności antygenowej u pasożytów jest ciągła zmienność głównych antygenów powierzchniowych, obser­wowana u afrykańskich świdrowców, takich jak Trypanosoma brucei i Trypanosoma rhodesiense. Zarażeni osobnicy wykazują fale parazytemii we krwi, a każda fala składa się z jednego, antygenowo unikalnego parazyta. Ten sam fenomen może być powielony u zwierząt doświadczalnych, zakażonych pojedynczym klonem świdrowca. A zatem, zanim gospodarz wytworzy przeciwciała przeciwko pasożytom, namnoży się antygenowo różny orga­nizm. Podczas infekcji może wystąpić ponad setka takich zaostrzających się fal parazytenemii. Główny antygen powierzchniowy afrykańskiego świdrowca jest dimerem glikoproteinowym (w przybliżeniu 50 kiloDaltonów (kD)), zwanym zmienną glikoproteiną powierzchniową (VSG), która jest związana z powierzchnią za pomocą wiązania fosfatydyloinozytolu. Świdrowce zawierają więcej niż 1000 różnych genów VSG, które różnią się wyraźnie w sekwencji, za wyjątkiem najbardziej C-końcowych 50 aminokwasów, (które odpowiadają za wiązanie powierzchniowe). Żaden gen VSG nie jest wyrażony w szczególnym klonie w po­szczególnym stadium infekcji. Ekspresja nowego genu może dotyczyć duplikacji i transpozycji tego genu do bardziej telomerycznego miejsca chromo­somalnego, w którym odbywa się aktywna tran­skrypcja. Konsekwencją zmienności antygenowej u pasożytów jest problem wytworzenia skutecznej szczepionki przeciw tym zakażeniom.

 

5. Pasożyty zrzucają swoje płaszcze antyge­nowe albo spontanicznie, albo po przyłączeniu swoistych przeciwciał. Przykłady aktywnego błonowego obrotu i utraty antygenów powierz-chniowych opisywano u Entamoeba histolytica, larw przywr i świdrowców. Zrzucanie antygenów i związanych z nimi przeciwciał czyni pasożyty względnie opornymi na efektorowe mechanizmy immunologiczne.

Pasożyty, w wyniku złożonych mechanizmów, hamują również odpowiedź immunologiczną gospodarza. Podczas poważnych schistomatoz z zajęciem wątroby i śledziony oraz w infekcjach nicieni opisywano swoistą anergię na antygeny pasożytów. Mechanizmy braku reaktywności im­munologicznej u tych pacjentów nie są dobrze poznane. W limfatycznych filariozach, infekcja węzłów chłonnych z następującym zniszcze­niem struktury może być przyczyną zaburzenia odporności. Bardziej nieswoistą i uogólnioną immunosupresję obserwuje się w malarii i afrykańskiej trypanosomatozie. Jest to związane z produkcją cytokin immunosupresyjnych przez po­budzone makrofagi i limfocyty T oraz z wadliwą odpowiedzią komórkową T.

Ogólnoświatowe implikacje inwazji pasożytniczej dla zdrowia i rozwoju ekonomicznego są należycie doceniane. Przez wiele lat usilnie podejmowano próby rozwoju skutecznych szczepionek przeciw tym zakażeniom. Chociaż postęp był wolniejszy niż się spodziewano, to wyjaśnienie podstawowych mechanizmów odporności przeciwko pasożytom i unikania przez nie odpowiedzi immunologicznej żywiciela stwarzają duże szanse na przyszłość.

 

ODPORNOŚĆ PRZECIWKO GRZYBOM

Infekcje grzybicze, zwane również mykozami, coraz częściej uważane są za ważną przyczynę chorobowości i umieralności u ludzi. Niektóre in­fekcje grzybicze są endemiczne. Zazwyczaj są one wywołane przez dwupostaciowe grzyby, których spory, obecne w powietrzu, są wdychane przez ludzi. Do infekcji tych zalicza się: Histoplasma capsulatum, Blastomyces dermatidis i Coccidi­oides immites. Inne zakażenia grzybicze są nazy­wane oportunistycznymi, ponieważ wywołujące je czynniki powodują brak lub łagodne zachorowania u osób z prawidłową odpornością, lecz mogą zarażać i wywoływać poważną chorobę u osób z brakiem odporności. Przykładem oportunisty-cznych grzybów są rozmaite gatunki Candida, As­pergillus oraz Cryptococcus neoformans. Ostatnio zaobserwowano zwiększenie liczby grzybiczych zakażeń oportunistycznych, spowodowanych wzro-stem braku odporności, wywołanej głównie przez AIDS i chemioterapię, stosowaną w rozsianych no­wotworach, jak również podczas terapii immunosu­presyjnej w zapobieganiu odrzucenia przeszczepu.

 

Różne gatunki grzybów zakażają ludzi, mogą one żyć w tkankach zewnętrznych i wewnątrz fago­cytów. Z tego powodu cechy odpowiedzi immu­nologicznej na te mikroby są często połączeniem modelów odpowiedzi na zewnątrzkomórkowe i fakultatywne bakterie wewnątrzkomórkowe. Jednak, znacznie mniej wiadomo o przeciwgrzy­biczej odporności, niż o odporności przeciw bak­teriom i wirusom. Wynika to częściowo z powodu braku modeli zwierzęcych dla mykoz, a częściowo z tego, że zakażenia te często pojawiają się u jed­nostek, które są niezdolne do przeprowadzenia skutecznej odpowiedzi immunologicznej.

 

ODPORNOŚĆ WRODZONA PRZECIWKO GRZYBOM

 

Głównym mediatorem odporności wrodzonej przeciwko grzybom jest neutrofil - granulocyt wielojądrowy. Z tego powodu, pacjenci z neutropenią są nadzwyczaj skłonni do grzybiczych zakażeń oportunistycznych. Neutrofile prawdopodobnie uwalniają substancje grzybobójcze, takie jak reaktywne formy tlenu oraz enzymy lizosomalne, i zabijają grzyby w mechanizmie fagocytozy. Makrofagi (komórki prezentujące antygen, APCs) są również w stanie zwalczać zakażenia grzybicze.

 

SWOISTA ODPOWIEDŹ IMMUNOLOGICZNA PRZECIWKO GRZYBOM

 

Odporność komórkowa (CMI) jest głównym me-chanizmem obronnym przeciw zakażeniom grzy­biczym. Histoplasma capsulatum jest fakultaty­wnym pasożytem wewnątrzkomórkowym, który żyje w makrofagach i jest eliminowany przez te same mecha-nizmy komórkowe, które są skuteczne przeciw bakteriom wewnątrzkomórkowym. Limfo­cyty T CD4+ i CD8+ współpracują podczas elimi­nacji form grzybów Candida neoformans, mających tendencję do kolonizacji płuc i mózgu u gospodarzy z brakiem odporności. Infekcje Candida często zaczynają się na powierzchniach śluzówek, więc uważano, że odporność komórkowa zapobiega roz­przestrzenianiu się grzybów do tkanek. We wszyst­kich tych sytuacjach, odpowiedzi zależne od Th1 są ochronne, ale odpowiedzi Th2-zależne są szkodliwe dla gospodarza. Nic dziwnego, że zapalenie ziarni-niakowe jest ważną przyczyną uszkodzenia tkanek gospodarza w niektórych grzybiczych zakażeniach, takich jak histoplazmoza.

 

Grzyby często wywołują swoistą odpowiedź przeciwciał, która jest użyteczna w diagnostyce serologicznej. Jednak, skuteczność ochronna odporności humoralnej nie jest ustalona.

 

UNIKANIE MECHANIZMÓW IMMUNOLOGICZNYCH PRZEZ GRZYBY

Niewiele wiadomo na temat zdolności grzybów do unikania przed obroną immunologiczną gos­podarza. Wydaje się jednak, że skoro jednostki immunokompetentne nie są podatne na grzybicze zakażenia oportunistyczne, to pasożyty te raczej nie opierają się skutecznie efektorowym mecha­nizmom immunologicznym. Candida albicans wytwarza enzym proteolityczny, który rozkłada ni vitro ludzkie immunoglobuliny, lecz rola tego enzymu jako czynnika wirulencyjnego nie została jeszcze ustalona.

 

GŁÓWNE PROBLEMY WYWOŁANE OBECNIE PRZEZ PASOŻYTY

 

Jednym z ostatnich problemów jest pasożyt zwany Giardia lub Lamblia intestinalis, który wywołuje infekcje jelitowe rozprzestrzeniające się w wielu krajach. Jest to pasożyt, który stał się przyczyną licznych chorób, przenoszonych przez wodę na całym świecie. Czy pijesz wodę z pewnych źródeł? Picie wody z kranu może być ryzykowne dla naszego zdrowia. Osoby podróżujące i turyści wiedzą, że w niektórych zagranicznych krajach, takich jak Meksyk i Indie, należy oczyszczać wodę pitną, za pomocą stabilizowanego tlenu. Dodając stabilizowany tlen do wody w przeciągu około 30 sekund usuniemy z niej chlor i zabijemy bakterie oraz inne mikroorganizmy. Wyeliminowana zostanie również tzw. zemsta Montezumy, nazywana również gorączką Beawera, która jest wywołana przez pierwotniaka zwanego Giardia lub Lamblia intestinalis.

 

Bardzo szybko rozprzestrzeniają się infekcje ta­siemcem. Prawdopodobnie trend ten ma związek ze zwiększającym się upodobaniem mieszkańców krajów zachodnich do surowej i krwistej wołowiny. Jedną z najbardziej śmiercionośnych parazytoz jest czerwonka. Donoszono o kilku zgonach z jej po­wodu. Zazwyczaj przenosi się przez bezpośredni kontakt człowiek - człowiek lub poprzez zakażone surowe warzywa lub wodę.

Balantidium, rodzaj rzęskowego pierwotniaka – do których należy wiele gatunków, obecnych w jelitach świń (i innych kręgowców) - wywołuje infekcje jelitowe, biegunki z owrzodzeniem błony śluzowej u ludzi. Jest to jeden z lepszych powodów, by wykluczyć wieprzowinę z naszej diety.

 

Pasożyty to organizmy, które żyją wewnątrz, na powierzchni lub kosztem innego organizmu, zwanego żywicielem, bez pewności przeżycia gospodarza. Pasożyty przyjmują „wibracje” gospodarza, którego atakują. Z tego powodu są trudne do wykrycia.

 

Pasożyty żywią się toksynami i produktami ubocznymi organizmu. Jeśli organizm jest „czysty”, wtedy intruz nie ma czym żyć. Niebezpieczeństwo związane z obecnością pasożytów jest takie, że ich odpady są dla nas nadzwyczaj trujące. Wiele pasożytów wytwarza substancje toksyczne, szkodliwe dla gospodarza. Inne pasożyty działają na tkanki gospodarza jak podrażniające ciało obce i wywołują przewlekłą reakcję zapalną. Niektóre robaki pozbawiają żywiciela znacznych ilości krwi, a duże tasiemce zabierają mu pożywienie.

 

Pasożyty wywierają różny wpływ na swoich gos­podarzy. Czasami wydaje się, że są nieszkodliwe, inne uważane są za niebezpieczne i nazywane „pa­togenami”. Dobrym tego przykładem są pasożyty, wywołujące malarię. Wiele pierwotniaków jest pasożytami, np. niektóre typy ameby, które mogą niszczyć śluzówkę jelit u ludzi. Powodują one bolesną i poważną chorobę zwaną „czerwonką pełzakową”, która może być przyczyną odwodnienia organizmu i ewentualnie krwawienia oraz owrzodzenia jelit.

 

Płazińce (typ Plathelminthes) i robaki obłe to pasożyty, które mogą wywołać poważne uszkodzenie, a czasami doprowadzić do śmierci swojego gospodarza. Istnieje jeden typ płazińca zwany przywrą, który żyje i rośnie do znacznych rozmiarów w jelitach, wątrobie, płucach i we krwi zwierząt oraz ludzi. Kolejnym pasożytem jest tasiemiec, który dojrzewa w jelitach, przymocowując się do ściany jelit za pomocą narządu, przypomina­jacego przyssawki lub haczyki i absorbuje strawiony pokarm od gospodarza. Jednym z najbardziej szkodliwych pasożytów jest tęgoryjec dwunastnicy, który żyje w jelitach i odżywia się krwią gospodarza.

 

Niektóre postacie skórne pasożytów zewnętrznych to kleszcze i roztocza. Od ich ugryzień skóra jest podrażniona, lecz znacznie bardziej poważne od ukąszenia jest rozprzestrzenianie przenoszonych przez nie chorób. Kleszcze obwinia się za roz­przestrzenianie gorączki plamistej Gór Skalistych, żółtej febry, śpiączki afrykańskiej, duru plamistego i choroby Lyme (boreliozy).

 

Włośnica to choroba spowodowana spożyciem zarażonej, niedogotowanej wieprzowiny. Włosień jest cienkim robakiem, który zaraża świnie. Larwy, po przedostaniu się do ściany jelita, wchodzą do naczyń krwionośnych świni i z prądem krwi prze­noszone są do włókien mięśniowych i tam żyją. Kiedy człowiek zje wieprzowinę, ten sam cykl rozpoczyna się znowu w ludzkim organizmie. Ob­jawy włośnicy to bóle głowy, gorączka, bolesność mięśni, obrzęk powiek, a nawet trudności w oddy-chaniu. Objawy te są podobne do innych chorób, tak więc ludzie nie zdają sobie nawet sprawy z tego, że przyczyną ich dolegliwości są robaki jelitowe.

 

KRÓTKIE PRZYPOMNIENIE NIEKTÓRYCH PASOŻYTÓW

TYP: PLATYHELMINTHES – PŁAZIŃCE

Gromada: Cestoda – tasiemce

Botriocephalus latus, Diphyllobothrium latum (z greckiego: bothrion=dołek + kephale=głowa; di+Phyllon=liść + bothrion=dołek) - tasiemiec szeroki; bruzdogłowiec szeroki - bardzo duży ta­siemiec, obecny w jelitach człowieka i innych ssaków żywiących się rybami (kotów, psów, norek, niedźwiedzi). Na głowie znajdują się dwie bruzdy lub przyssawka (bruzdy czepne tasiemców). Posiada dwóch żywicieli pośrednich: pierwszym jest skorupiak, drugim ryba. Do zarażenia człowieka dochodzi podczas spożycia niedostate-cznie ugotowanej ryby, a obraz kliniczny zarażenia może przypominać niedokrwistość złośliwą.

 

Gromada: Trematoda - przywry

(z greckiego: Trematodes – przekłuty) - są to pasożyty ludzi i zwierząt, którymi można zarazić się w wyniku spożycia surowej lub niedostate-cznie ugotowanej ryby, skorupiaków i roślinności. Wszystkie przywry potrzebują mięczaków jako pierwszego, pośredniego żywiciela, w którym za­chodzi złożony cykl rozwojowy. Stadium larwy, która przechodzi z mięczaków, może: wejść do drugiego żywiciela pośredniego (ryby, skorupiaki czy inne mięczaki), otorbić się na roślinach lub penetrować bezpośrednio poprzez skórę żywiciela ostatecznego. Ważne przywry człowieka należą do rodzaju (1) KREW: Schistosoma.(2) JELITA: Echinostoma, Fasciolopsis, Gastrodiscoides, Heterophyes, Metagonimus. (3) WĄTROBA: Clo­norchis, Fasciola, Dicocoelium, Opisthorchis. (4) PŁUCA: Paragonimus.

 

TYP: NEMATHELMINTHES – OBLEŃCE

Gromada: Nematoda - nicienie

(z greckiego: nema=nić + eidos=postać) klasa zwężonych cylindrycznych robaków, obleńców, z których wiele gatunków jest pasożytami. Cechują się podłużnym ułożeniem mięśni. W pewnych sys­temach klasyfikacji uważa się je za oddzielny typ.

Oxyuris (Enterobius) vermicularis (z greckiego: Oxys=ostry + oura=ogon) – owsik ludzki: rodzaj jelitowych nicieni z rodziny Oxyuroidea.

Tęgoryjec – tęgoryjec starego świata lub europe­jski – Ancylostoma duodenale (z greckiego: ankylos=krzywy + stoma=usta) rodzaj nicienia z rodziny Ancylostomidae. Ancylostoma ameri­canum, Necator americanum, A. brasiliense, gatunki odkryte u kotów i psów w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, Brazylii i innych tropikalnych krajach; ich larwy mogą wywoływać u ludzi wysypkę pełzającą. A. duode­nale, powszechny europejski tęgoryjec, samiec o długości 10-12 mm i szerokości 0,4 mm, samica nieco większa; dojrzały pasożyt zamieszkuje jelito cienkie, będąc przyczyną dobrze znanego stanu jako ankilostomatoza (zakażenie tęgoryjcem).

 

Cykl rozwojowy tęgoryjca:

• Jaja opuszczają organizm człowieka z kałem. Są tak małe, że mogą być wdychane przez gospo­darza razem z kurzem.

• Z jaj w ciepłej, wilgotnej glebie wylegają się larwy.

• Larwy przyczepiają się do skóry i przechodzą do krwi.

• Z krwią lub limfą larwy wędrują do płuc, po czym wspinają się drogami oddechowymi do przewodu pokarmowego. Tu osiągają dojrzałość.

• W jelicie cienkim larwy przyczepiają się do błon śluzowych za pomocą zębów przypominających hak, głównie w jelicie czczym, gdzie przechodzą rozmnażanie płciowe. Samice składają 10 000 jaj dziennie. Długość życia robaków wynosi 2-3 lata.

 

PODKRÓLESTWO: PROTOZOA - PIERWOTNIAKI

Giardia (Alfred Giard, paryski biolog, 1846-1908) lub Lamblia intestinalis, wiciowiec jelitowy pier­wotniak, pasożyt rozmaitych kręgowców, m.in. człowieka, charakterystyczny dzięki obecności dużego ssącego dysku na brzusznej powierzchni ciała, za pomocą którego organizm przyczepia się do mikrokosmków nabłonka jelitowego gospo­darza; dwa przednie jądra i osiem witek w czterech parach. Infestacja lamblią jelitową rozprzestrzenia się poprzez zanieczyszczoną żywność i wodę oraz poprzez bezpośredni kontakt człowiek-człowiek. Większość zainfekowanych osób nie ma objawów, lecz mały odsetek przypadków skarży się na roz­maite dolegliwości, m.in. niespecyficzny dyskom­fort żołądkowo-jelitowy, biegunkę o różnym nasi­leniu (od łagodnej do obfitej), nudności, zmęczenie, anoreksję i utratę masy ciała.

 

PODKRÓLESTWO: FUNGI - GRZYBY

Grzybica – popularna nazwa dla Tinea - infekcji grzybiczej skóry, szczególnie skóry głowy i stóp, a czasami paznokci. Grzybica jest wywołana przez rozmaite gatunki grzybów, różne dermatofity (Microsporum, Trichophyton i Epidermophyton). Atakują też zwierzęta: źródło infekcji dla ludzi. Jest nazywana ringworm z powodu okrągłego kształtu konfiguracji uszkodzeń i wywołuje intensywne swędzenie. Tak naprawdę czynniki te są grzybami a nie robakami. Grzybica jest niezwykle zakaźna i może rozprzestrzeniać się poprzez bezpośredni kontakt lub przez zakażony materiał. Najbardziej powszechną postacią grzybicy jest stopa atlety, która dotyczy skóry pomiędzy palcami. Innym powszechnym typem jest grzybica skóry owłosionej głowy (tinea capitis), z której najpoważniejsza jest grzybica woszczynowa. Grzybica dotyczy również skóry pod zarostem (tinea barbae).

 

Choroby i dysfunkcje, wynikające z infestacji pasożytniczej mogą manifestować się jako: ALERGIA, ZAPALENIE STAWÓW, BÓL PLECÓW, BRUKSIZM (ZGRZYTANIE ZĘBAMI), ZAPALENIE JELIT, ZMĘCZENIE, CUKRZYCA, UCZUCIE PEŁNOŚCI W ŻOŁĄDKU, BÓLE GŁOWY, HIPOGLIKEMIA, ZABURZENIE TRAWIENIA, BEZSENNOŚĆ, TOCZEŃ, ZA­BURZENIE GOSPODARKI MINERALNEJ, NUDNOŚCI, BÓL SZYI, PROBLEMY Z ZATO­KAMI, ZABURZENIE PRACY TARCZYCY, WYMIOTY, a nawet RAK.

 

Powszechnie znane są fakty dotyczące pasożytów i ludzkiej odporności. Jednak większość antro­pologów uważa choroby zakaźne za formę selekcji naturalnej. Powodują one, że przetrwają tylko osobniki najsilniejsze. Jeśli to prawda, to najważniejszym czynnikiem dokonującym selekcji zawsze była nasza grupa krwi. Dodatkowymi czyn­nikami są: osobnicze zmienne genetyczne, ogólny stan zdrowia i systemu immunologicznego, higiena i warunki sanitarne.

 

Powoli, krok po kroku, nauka medyczna od­krywa, że grupa krwi jest głównym czynnikiem decydującym o wyniku walki pomiędzy żyjącym organizmem a jego zewnętrznym środowiskiem. Używając metod do oznaczania grup krwi, możemy przewidzieć i monitorować specyficzną zmienność grup krwi pod kątem funkcji immunologicznych (oporność, tolerancja immunologiczna i nadzór im­munologiczny), aktywności metabolicznej, mecha­nizmów trawiennych i neurologicznych. Układ AB0 jest zdecydowanie najważniejszym systemem grup krwi, lecz tylko jednym z około 23 odkry­tych do tej pory systemów, według których można oznaczyć grupę krwi.

 

Istnieją pewne silne powiązania pomiędzy grupą krwi a różnymi zakażeniami pasożytniczymi. Oprócz układu AB0 i statusu wydzielacza, wiele powiązań jest wyrażonych poprzez powiązania po-między innymi mniejszymi systemami typującymi grupę krwi, takimi jak Kell, Duffy i antygen PI.

 

Żadna z grup krwi nie jest z natury lepsza czy gorsza od innych, wszystkie mają szczególne za­lety i wady. W genetyce często obserwowaliśmy, że wczesne formy życia rozwijają się i ostatecznie są zastępowane przez formy późniejsze. Jeszcze obecnie, grupa 0 pozostaje najbardziej powszechną grupą krwi. Istnieje kilka prawdopodobnych wyjaśnień tego stanu rzeczy. Oczywiście jednym z nich jest liczebność genu 0 w ogólnej puli ge­netycznej i fakt, że - do pewnego stopnia - gen 0 jest samopowielający się. Antygen grupy 0 (w rzeczywistości antygen H złożony z fukozy) jest jedynym antygenem wytwarzanym przez osoby z grupą krwi 0, lecz także wytwarzanym w różnym stopniu przez wszystkie pozostałe grupy krwi. An­tygen H pomaga komórkom systemu immunolo-gicznego docierać do miejsc, w których konieczna jest naprawa. W związku z tym, utrzymanie genów niezbędnych do wytwarzania antygenu H jest nie-zwykle ważnym mechanizmem dla naszego przeżycia i może tłumaczyć, dlaczego mleko kobiece jest tak bogate w fukozę (podstawową substancję antygenu H). Skutecznie pomaga no­worodkom w zwalczaniu infekcji, dopóki ich układy immunologiczne nie będą wystarczająco dojrzałe, by radzić sobie z nimi samodzielnie.

 

Nic dziwnego, że pasożyty mają swoje upodo­bania do grup krwi. Autor książek „Jedz zgodnie ze swoją grupą krwi” i „Żyj zgodnie ze swoją grupą krwi” - dr Peter J. DʼAdamo wspólnie z Catherine Whitney (wydanych przez G. P. Put­namʼs Sons, Nowy Jork, odpowiednio 1996 i 2001) poświęcił cały rozdział grupie krwi i chorobom zakaźnym (dr Peter J. DʼAdamo with Catherine Whitney: „Żyj zgodnie ze swoją grupą krwi” G. P. Putnamʼs Sons, Nowy Jork, 2001: 393-409). Oto cytat z książki dr J. P. DʼAdamo:

 

Tęgoryjec dwunastnicy: grupa 0

Pasożyt ten był rozpowszechniony w Ameryce za­ledwie 70 lat temu, zwłaszcza na Południu (PRZYPIS: Afro-Amerykanie częściej należą do grupy 0). Wydaje się, że preferował osoby z grupą krwi 0 niż inne typy krwi. Nadal powszechnie występuje u zwierząt domowych, od których może przechodzić do ludzi. Ogniwem pośrednim zakażenia są zwykle brudne ręce oraz podwórka zakażone pasożytami pochodzącymi z psich odchodów. Podczas prac w ogrodzie należy używać rękawic i dokładnie myć ręce po każdym kontakcie z glebą.”

 

Wiciowiec: grupa A

Wiele prac badawczych wykazało, że wiciowiec Giardia (zwany „zemstą Montezumy”) posiada antygen powierzchniowy, który naśladuje antygen grupy krwi A. W związku z tym infekcje u osób z grupą krwi A są częstsze i mają ostrzejszy prze-bieg, niż u pozostałych grup krwi. Wiciowce występują w organizmach dzikich zwierząt, w zakażonych strumieniach i wodzie studziennej. Epidemie mogą pojawiać się w rejonach, w których woda pitna jest zanieczyszczona ściekami. Można też zarazić się, pijąc wodę z jezior lub strumieni zamieszkałych przez zwierzęta wodne, takie jak bobry czy piżmoszczury, bądź zanieczyszczonych przez zwierzęta domowe, np. owce. Zdarzają się przypadki zakażeń bezpośrednich, zwłaszcza u dzieci i osób zatrudnionych w centrach opieki jednodniowej. Najczęstszym objawem jest bie­gunka, która – jako taka – może być poważnym i wyniszczającym zakażeniem.”

 

Ameba: grupa B

Wyniki dwóch badań wskazują, że ameby nie przyklejają się do erytrocytów jakiejś szczególnej grupy krwi w stopniu większym, niż w innych grupach. Jednak inna praca wykazała, że odsetek ameb usuniętych przez układ odpornościowy był wyższy, gdy były one przyklejone do erytrocytów grup A lub AB w porównaniu z grupami 0 i B. Tak więc, chociaż żadna szczególna grupa krwi nie wydawała się być bardziej podatna na amebę, niż pozostałe organizmy z grupą krwi, typy A i AB wykazywały lepszą odporność immunologiczną. Ten fakt prawdopodobnie wyjaśnia związek pomiędzy zakażeniem amebą a grupą krwi B, potwierdzony w jednej z prac badawczych”.

 

Malaria (zimnica, gorączka okresowa)

Malaria jest chorobą zakaźną wywołaną obecnością pierwotniaka z rodzaju Plasmodium. Przenoszony przez komara z rodzaju Anopheles, Plazmodium falciparum, P. malariae, P. vivax i P. ovale, pod­czas ukąszenia dostaje się do krwi. Malaria jest ograniczona głównie do terenów tropikalnych i sub­tropikalnych. Podczas ssania krwi przez komara do jego żołądka, dostają się parazyty zarażonej osoby. Tutaj namnażają się i następnie atakują gruczoły ślinowe. Podczas ukąszenia przez komara, parazyty zostają wstrzyknięte do strumienia krwi człowieka i wędrują do wątroby oraz innych narządów, gdzie się namnażają. Po okresie inkubacji, trwającym od 12 dni (P. falciparum) do 10 miesięcy (niektóre rodzaje z P. vivax), parazyty powracają do krwi i atakują erytrocyty. Szybkie powielanie się para­zytów powoduje niszczenie erytrocytów (hemo­liza wewnątrznaczyniowa) i uwalnianie większej ilości parazytów, zdolnych do zarażania innych czerwonych krwinek. Wywołuje to krótki napad dreszczy, gorączki i potów oraz utratę znacznych ilości erytrocytów, co jest przyczyną anemii. Kiedy zostaje uwolniona kolejna partia parazytów, ponownie pojawiają się objawy. Przerwy pomiędzy kolejnymi napadami gorączki różnią się w rozmai­tych typach malarii: w czwartaczce wywołanej przez P. malariae, są to trzy dni; a w codziennej malarii (P. falciparum) – najgroźniejszej postaci – od kilku godzin do dwóch dni. Z tych czterech wymienionych postaci, tylko P. falciparum jest potencjalnie zagrażający życiu. Poważne, częste napady hemolizy wewnątrznaczyniowej prowadzą do uwolnienia barwnika krwi – hemoglobiny – do krążącej plazmy. Zmniejszone wydzielanie moczu, wynikające z blokady kanalików nerkowych przez hemoglobinę, może spowodować ostrą niewydolność nerek, z następującym uszkodze­niem wątroby, drgawkami i śpiączką. Grupa krwi ma istotny wpływ na podatność i ostrość prze­biegu choroby.

Jeszcze trzydzieści lat temu eradykacja malarii wydawała się możliwa do osiągnięcia. Jednak opryski przeciw komarom okazały się nieskuteczne i coraz więcej nowych, odpornych na leki szcze-pów malarii odkrywamy do dnia dzisiejszego. Opracowywanie nowych preparatów nie nadąża za uodpornianiem na nie, ponieważ oporność na przeciwmalaryczne leki stale wzrasta.

Według dr J. P. DʼAdamo (dr Peter J. DʼAdamo with Catherine Whitney: „Żyj zgodnie ze swoją grupą krwi” G. P. Putnamʼs Sons, Nowy Jork, 2001: 393-409), osoby z grupą krwi 0 wykazują większą predyspozycję do infekcji P. vivax i nieco większy stopień odporności przeciw P. falci­parum w porównaniu z innymi grupami krwi. Po zarażeniu mają lepsze rokowanie niż w innych gru­pach krwi. Osoby z tą grupą są najlepiej chronione przed tworzeniem się rozetki – autoimmunologi-cznej reakcji we krwi, walczącej z parazytem.

 

Osoby z grupą krwi A są bardziej predyspo-nowane do infekcji P. vivax i wykazują nieco większy stopień odporności przeciw P. falciparum w porównaniu z grupą B czy AB. Po zarażeniu rokowanie jest gorsze – nie wyłączając powikłań mózgowych. Grupa krwi AB jest w pewnym stopniu bardziej chroniona przed inwazją niek­tórych form parazytów malarii. Po zarażeniu ro­kowanie jest negatywne, podobnie jak w grupie A. Grupa B wykazuje większą predyspozycję do infekcji P. falciparum, jednak po zarażeniu ro­kowanie jest lepsze niż w grupach A czy AB.

 

Gdzie można odnaleźć odpowiedź na wyżej wspomniane problemy? Przede wszystkim, tak jak w przypadku wszystkich innych chorób, w profilaktyce. Wzmocnienie systemu immunolo-icznego jest najważniejszą rzeczą, jaką możemy uczynić dla naszego organizmu chroniąc się przed inwazją parazytów. I w tym miejscu warto wspomnieć o ParaProteX. Jest to złożony produkt, który zawiera składniki wykazane poniżej.

 

Każda tabletka zawiera:

Owoce Rangoon creeper ..........................150 mg

Nasiona komosy piżmowej .......................100 mg

Ekstrakt z berberysu zwyczajnego .............50 mg

(std. 6% alkaloidów)

Żywica balsamowca mirra .........................50 mg

Olej z goździków korzennych ....................50 mg

Ekstrakt z kory Pau dʼArco ........................50 mg

Orzech czarny ..........................................37,5 mg

Olej z orzecha włoskiego .........................37,5 mg

Ekstrakt z nasion grejpfruta .......................25 mg

Czosnek ....................................................12,5 mg

Sposób użycia: 1-2 tabletki dziennie z posiłkiem lub według zaleceń

 

Jak wynika ze składu, ParaProteX jest unikalnym suplementem diety, złożonym z wielu naturalnych składników pochodzenia roślinnego. Pomaga naszemu organizmowi zwalczać mikrobiologicznych najeźdźców, używając receptury opartej na naturze. Musimy zapewnić środowisko, które nie pozwoli parazytom na przeżycie. Powinniśmy właściwie się odżywiać, by nie chciały atakować naszych organizmów. Pasożyty nie lubią „czystego” organizmu. Zwłaszcza nie lubią składników mineralnych. Zioła zawierają znaczną ilość składników mineralnych i innych substancji odżywczych, które pomogą organizmowi wyeliminować niechcianych najeźdźców, zwłaszcza tych form pasożytów, które atakują układ pokarmowy.

OWOCE RANGOON CREEPER

Łac. Quisqualis indica

Jest to ozdobna roślina, uprawiana w przeważającej części Indii. Można ją spotkać zarówno w dzi­kich żywopłotach, jak i w okolicach wiosek. Na­siona i liście tej rośliny są używane w celach le-czniczych. Wykorzystuje się głównie jej działanie przeciwpasożytnicze (zwłaszcza przeciw glistom) oraz nasenne. Dojrzałe, prażone nasiona korzystnie wpływają na biegunkę, gorączkę i krzywicę. Zma­cerowane w oleju mogą być stosowane w proble-mach skórnych wywołanych pasożytami. Wywar zrobiony z liści jest użyteczny w bólach brzucha. Rangoon creeper jest również stosowany jako środek przeciwwirusowy.

 

KOMOSA PIŻMOWA

(komosa amerykańska, herbata meksykańska, herbata jezuicka)

Łac. Chenopodium anthelminticum (Bert.), Che­nopodium ambrosioides (Linn.)

Ziele komosy piżmowej (Chenopodium ambrosio-ides, Linn.) i jeszcze inne jego odmiany, Cheno­podium ambrosioides, var anthelminticum (Bert.) należą do rodziny komosowatych (Chenopodiaceae).

Komosa piżmowa jest rdzenną rośliną Meksyku i Ameryki Południowej, ale można ją spotkać również na północ od Missouri po Nową Anglię, gdzie rośnie wokół domostw i w glebie nawożonej obornikiem. Obecnie można ją odnaleźć na terenie niemalże całych wschodnich Stanów Zjednoczonych. Komosa jest szorstkim, wielo­letnim chwastem, rosnącym na poboczach dróg i pustkowiach do wysokości około 2 stóp. Głównie używane są nasiona owocu, które mają silny aromat, przypominający nieco zapach eukaliptusa; w smaku jest cierpki i gorzki. Cała roślina ma silny, osobliwy, nieco aromatyczny zapach, wynikający z obecności olejku lotnego, który nie zanika po wysuszeniu. W Meksyku liście używane są zamiast herbaty (herbata meksykańska). Meksykańscy tubylcy stosowali odwar z całego zioła do łagodzenia bolesnej menstruacji, lecz głównym zastosowaniem – zarówno liści, jak i nasion – było działanie robakobójcze. Dzisiaj uważa się go za jeden z najlepszych środków usuwających glisty, zwłaszcza Ascaris lumbricoides (glistę ludzką). Chociaż wszystkie części rośliny wykazują właściwości przeciwrobacze, owoce i uzyskany z nich olejek stosowane są samodzielnie, będąc oficjalnie na liście Farmakopei USA. Od dawna przyjęło się podawać nasiona w postaci sprosz­kowanej. Działanie nasion nie jest kwestionowane, lecz często są one wypierane przez olejek lotny uzyskiwany przez destylację zmacerowanych owoców. Po raz pierwszy olej wyizolował w 1895 roku niemiecki farmaceuta, który żył w Brazylii (gdzie nasiona przez długi okres czasu były stoso­wane jako środek robakobójczy).

Głównym składnikiem oleju z nasion komosy piżmowej, znanego jako olej komosowy, jest askarydol, pokrewny z eukaliptolem. Jest to substancja nietrwała, po ogrzaniu łatwo ulega rozkładowi, z wytworzeniem węglowodoru. Olej zawiera również p-cymen, a-perpinen, praw­dopodobnie dihydro-p-cymen i być może syl­westren. Donoszono również o obecności betainy i choliny. Olejek zawiera glikol i saflor. Silne działanie olejku jest przypisywane połączeniu askarydolu i safloru.

Komosa piżmowa (Chenopodium), będąc bardzo aktywnym środkiem przeciwrobaczym, jest często używana w celu usunięcia obleńców, zwłaszcza u dzieci. Z powodu jej skuteczności, łatwości podawania i niskiej toksyczności, być może jest najbardziej cennym ze wszystkich leków przeciw-robaczych. Olejek był również polecany w leczeniu malarii, pląsawicy, histerii i wielu innych chorób nerwowych. Roślina była stosowana, pod nazwą Herba Sancti Mariae – Zioło świętej Marii – w dolegliwościach płucnych jako środek wykrztuśny, w katarze i astmie.

W 1912 roku dwóch holenderskich lekarzy pracujących w Delhi (Holenderskie Indie Wschodnie) stwierdziło, że ten olejek aroma­tyczny jest najskuteczniejszym lekarstwem przeciw ankilostomatozie (Ancylostoma duo­denale), tj. zakażeniu tęgoryjcem. Początkowo, choroba ta była wyłącznie chorobą tropikalną lub subtropikalną, lecz około trzydzieści lat temu pojawiła się u pracowników kopalń w Europie, na północ od Alp.

Tęgoryjec dwunastnicy, który wywołuje chorobę, nazywany jest Ankylostos duodenale; jego sa­miec ma długość 10 mm, samica 14 mm. Żywy tęgoryjec jest barwy cielistej, martwy jest koloru szarego lub białego. Podczas wczepiania się robaka w błonę śluzową jelita, z gruczołów znajdujących się u podstawy zęba w kształcie haka (każdy składający się z pojedynczej komórki) wypływa wydzielina do ran oraz naczyń krwionośnych. Sądzono, że zjawiska choroby można przypisać mechanicznym zmianom, wywołanym przez tęgoryjca, jak również trującym substancjom wydzielanym przez tego robaka. Składa on swoje jaja w świetle jelit gospodarza. Razem ze stolcem jaja te opuszczają żywiciela. W temperaturze od 25 do 30 °C rozwija się larwa i po dwukrotnej przemianie, dostaje się do organizmu nowego żywiciela, poprzez warzywa, wodzę pitną czy poprzez skórę.

 

Próbowano wykorzystać kilka lekarstw przeciw tęgoryjcowi; tymol (wyciąg z rośliny leczniczej – Tymianku pospolitego (łac. Thymus vulgaris) wydawał się być jedynym lekarstwem używanym z dobrym efektem, ale obecnie przewyższa go olej komosowy, który daje lepsze wyniki niż euka­liptus, betanaftol czy tymol.

Obserwacje dwóch holenderskich lekarzy zostały potwierdzone przez innych medyków, a olej z ko­mosy stał się obecnie swoistym lekarstwem na choroby wywołane przez tęgoryjca.

Wykazano również, że olej z komosy jest bardzo pomocny przeciw tasiemcom. Stosuje się go w praktyce weterynaryjnej w miksturze przeciwro­baczej dla psów, w połączeniu z olejkiem terpen­tynowym, anyżkowym, rycyną i oliwą z oliwek.

 

BERBERYS ZWYCZAJNY

Łac. Berberis vulgaris

Rodzaj i gatunek: Berberis vulgaris, Berberis aquifolium lub Mahonia aquifolium (Pursch) nutt. (Oregon grape)

Berberys i mahonia pospolita należą do rodziny berberysowatych (Berberidaceae), która obejmuje również stopowca tarczowatego, mandragorę i borówkę czarną. W lecznictwie używane są: kora, korzeń i dojrzały owoc. Głównym składnikiem tych leków jest berberyna (pochodna izochino­linowa) w ilości 1% suchej masy surowca. Pozostałe składniki berberysu to: berberamina, berberubina i oksyakantyna. Inne alkaloidy obecne w ber­berysie: jatroryzyna, palmityna i izotetrandyna. Owoc zawiera ok. 6% kwasu jabłkowego, 5% cukru i innych składników.

Zastosowanie berberysu w lecznictwie ma długą historię ok. 2000 lat. Starożytni Egipcjanie stoso­wali go w leczeniu dżumy, lekarze ajurwedyjscy zalecali go w terapii czerwonki i to wskazanie potwierdziła również medycyna współczesna. W Azji Środkowej zielarze kierowali się tzw. doktryną „zewnętrznych znaków”, zgodnie z którą medyczne właściwości rośliny można ocenić na podstawie ich morfologicznych cech. Np. ber­berys ma żółte kwiaty, a sok uzyskany z jego ko­rzenia również zawiera żółte barwniki. Z tego po­wodu berberys był oznaczany jako „żółtaczkowe jagody”, gdyż sądzono, że ma korzystny wpływ na choroby wątroby i pęcherzyka żółciowego z towarzyszącą żółtaczką.

 

Rosyjska medycyna ludowa polecała berberys w leczeniu nadciśnienia tętniczego, różnych stanów zapalnych oraz w nadmiernych krwawieniach menstruacyjnych. Gdy osadnicy zabrali go do Ameryki Północnej, Indianie rozpoznali w ber­berysie zioło zwane „grono Oregonu”, którego używali od czasów starożytnych w leczeniu wielu dolegliwości. Łacińska nazwa tej rośliny to Ber­beris aquifolium lub Mahonia aquifolium.

Od czasów starożytnych w medycynie ludowej wielu narodowości używano kory i korzenia berberysu w celu wzmocnienia organizmu, leczenia wątroby, pozbywania się kamieni nerkowych, leczenia żółtaczki, dny moczanowej i innych podobnych chorób. Według niektórych farmakopei i podręczników farmakognozji, ber­berys jest stosowany jako środek żółciopędny i łagodzący kolkę żółciową.

 

LECZNICZE WŁAŚCIWOŚCI BERBERYSU Z PUNKTU WIDZENIA WSPÓŁCZESNEJ MEDYCYNY

Berberys zwyczajny zawiera aktywne składniki o sile dorównującej antybiotykom. Berberyna (alkaloid berberysu) posiada właściwości przeciwzakaźne, zweryfikowane w wielu do-świadczeniach na całym świecie. Udowodniono skuteczność przeciw następującym patogenom: Staphylococcus aureus, Streptococcus, Salmo­nellae, Shigellae, Entamoeba histolotica, Vibrion cholerae, Giardia (Lamblia) intestinalis, Escherichia coli i Candida albicans.

 

W jednej z prac badawczych udowodniono, że ber­beryna wywiera silniejsze działanie niż chloram­fenikol. Ponadto okazało się, że silnie hamuje zarówno kolonizację, jak i wzrost Helicobacter pylori. Udowodniono, że berberys jest silnym im­munostymulatorem, ponieważ pobudza aktywność makrofagów. Sole berberyny są również używane w postaci kropli do oczu w leczeniu zapalenia powiek i spojówek (25 mg chlorku berberyny na 100 ml roztworu), zarówno w przypadku zapalenia pochodzenia infekcyjnego, jak również spowo-dowanego nadwrażliwością na zanieczyszczenie powietrza. W Niemczech berberys jest stosowany w zapaleniu spojówek (w postaci kompresów i kropli do oczu). Dzięki właściwościom rozszerzającym naczynia, obniża ciśnienie tętnicze krwi. Dowody na to można odnaleźć w rosyjskiej medycynie ludowej. Jego właściwości przeciwzapalne tes­towano w leczeniu procesów zapalnych stawów.

 

ŻYWICA Z BALSAMOWCA MIRRA

Łac. Balsamodendron myrrha, Commiphora myrrha

 

W lecznictwie stosowana jest gumożywica mirra.

W czasach starożytnych żywica była ceniona jako środek zapachowy i leczniczy. Starożytne Egip­cjanki używały palonej mirry do pozbycia się domowych pcheł. Chińczycy stosowali mirrę do le-czenia ran, zaburzeń menstruacyjnych, krwawienia, hemoroidów oraz w stanach zapalnych gardła. Często jest wymieniana w Biblii Starego Testa­mentu (Księga Wyjścia 30:23; wykorzystywana w przygotowaniu świętej maści (Estera 2:15); stoso­wano ją jako zioło oczyszczające dla kobiet i jako perfumy (Psalm 45:8). Wyniki badań naukowych potwierdzają odkażające właściwości mirry. Mirra zawiera niezwykle pożyteczny składnik – biofla­wonoid zwany sylimaryną, która chroni wątrobę przed toksynami chemicznymi i wspomaga funkcje wątroby. Zapewnia prawidłowe funkcje przewodu pokarmowego. Stymuluje przepływ krwi w naczy-niach. Przyspiesza gojenie błon śluzowych dziąseł, gardła, żołądka i jelit. Może być stosowana na rany jako antyseptyk. Wspomaga trawienie, łagodzi za­burzenia menstruacji, problemy z zatokami, stany zapalne oraz przyspiesza proces gojenia. Zawiera duże ilości witamin i składników mineralnych. Jest bogata zwłaszcza w sód, potas, krzem i cynk oraz chlor, który oczyszcza i eliminuje produkty uboczne z organizmu. Elementy te wspomagają organizm w produkcji stałych ilości i składu soku żołądkowego. Mirra pomaga regulować właściwą równowagę kwasowo-zasadową krwi.

 

OLEJ Z GOŹDZIKA KORZENNEGO

Łac. Eugenia caryophyllata (Thumb.) Caryo­phyllus aromaticus L., Syzygium aromaticum L.

Zastosowanie mają głównie wysuszone, nie rozwinięte jeszcze pączki kwiatowe (Caryo­phylli phlos) zwane goździkami oraz otrzymy­wany z nich olej, który stanowi do 16% suchej masy surowca. Głównym składnikiem aktywnym olejku goździkowego jest eugenol (86-96%). Olej goździkowy posiada rozmaite właściwości. Jest używany w stomatologii - w przypadku ostrego bólu zęba wywołanego ostrym zapalenia miazgi oraz do dezynfekcji kanałów korzeni zębowych. Wspomaga proces trawienia (rozkurcza mięśnie gładkie prze­wodu pokarmowego). Z natury jest bardzo silnym antyoksydantem o mocnym działaniu na pasożyty jelitowe, a ponadto wykazuje właściwości przeciw­bakteryjne o szerokim spektrum oraz przeciwgrzy­biczne. Najbardziej wrażliwe na działanie olejku goździkowego są następujące tkanki: osocze, mięśnie, nerwy, szpik kostny i narządy rozrodcze. Co więcej, olej goździkowy posiada właściwości immunostymulujące, jak również odświeża i witalizuje cały organizm.

 

PAU DʼARCO

(herbata Tahebo, Purple Lapacho)

Łac. Tabebuia impetiginosa, Tabebuia heptha­phylia, Tabebuia avellanedae i inne gatunki

Korzystne właściwości Pau DʼArco poznano dzięki szczepowi Callawaya z Ameryki Południowej. Na­zywali go herbatą Taheebo i używali od ponad 1000 lat. Od lat siedemdziesiątych w Szpitalu Św. Andrzeja w Rio de Janeiro w Brazylii Pau DʼArco był stosowany w leczeniu raka i innych chorób. Jako lekarstwo jest używana wewnętrzna kora drzewa Tabebuia.

 

Badania naukowe przeprowadzone w latach 70. i 80. udowodniły, że lapachol, składnik Pau DʼArco, jest skuteczny przeciw infekcjom wirusowym, pasożytom i niektórym typom nowotworów.

Zielarze używali Pau DʼArco do leczenia wielu chorób, ponieważ skutecznie poprawiał funkcje sys­temu immunologicznego. Pau DʼArco wspomaga le-czenie takich stanów jak nowotwory i choroby krwi. Jest również użyteczny w bólach stawów, cukrzycy, infekcjach grzybiczych, wywołanych przez wirus opryszczki, dolegliwościach wątroby, hipoglikemii. Wspomaga asymilację składników odżywczych.

Pau DʼArco jest bogaty w wapń i żelazo, składniki niezbędne zarówno dla zdrowia ciała, jak i ducha. Wapń jest skuteczny w profilaktyce chorób okrę-żnicy. Jest to efekt ochronnego działania związanego z tworzeniem nierozpuszczalnych kompleksów z wolnymi kwasami tłuszczowymi, które mogą zwiększać ilość wolnych rodników. Żelazo jest niezbędne dla zdrowia krwi. Selen, również obecny w tej roślinie, pomaga chronić system immunolo-giczny przed takimi chorobami jak rak. Pau DʼArco zawiera witaminę C i cynk, oba antyoksydanty, które również chronią system immunologiczny. To dobre źródło magnezu, manganu, fosforu, potasu, sodu, witaminy A i kilku witamin z grupy B.

 

Obecnie szeroko wykorzystuje się właściwości przeciwgrzybiczne Pau DʼArco. Pomimo, że bra-kuje bezpośrednich danych potwierdzających lub zaprzeczających tę aktywność, dostępnych jest wiele niepotwierdzonych źródeł. Ponadto, sta­rannie przeprowadzone badania na zwierzętach, opublikowane przez badaczy z renomowanego Naval Medical Research Institute w Bethesa, w stanie Maryland, wykazały, że przyjmowanie lapacholu, składnika Pau DʼArco, chroni przed penetracją i zakażeniem innego śmiercionośnego pasożyta - Schistosoma mansoni.

 

Z dostępnych źródeł można stwierdzić, że „cu­downa” kora z Ameryki Południowej, która uzyskała szeroką akceptację dzięki właściwościom przeciwgrzybicznym, nadal będzie zdobywała nowe wyzwania, tym razem na polu walki przeciw pasożytom jelitowym.

 

Oto chemiczne składniki Pau DʼArco: kora bogata w lapachol (2-7%), naftochinon, zawiera rów-nież lapachon i ksyloidon. Obecna farmakolo-gia wskazuje następujące jej właściwości: prze-ciwgrzybiczne, zwłaszcza przeciw Candida albi-cans; przeciwpasożytnicze, szczególnie prze-ciw śmiercionośnemu Schistosoma masoni. Po-twierdza aktywność przeciwmalaryczną, immunostymulującą, przeciwguzową, cytotoksyczną, hipotensyjną, rozszerzającą mięśnie gładkie, przeciwzapalną i przeciwbakteryjną. Ta niezwykła roślina z cudownymi właściwościami jest również skuteczna przeciw Staphylococcus aureus, Ba­cillus subtilis, Escherichia coli, Salmonella ty­phosa i Shigella dysenteriae.

 

ORZECH CZARNY

Łac. Juglans nigra

W lecznictwie stosowane są: łupiny i liście.

Właściwości: antyseptyczne, ściągające i przeciw-robacze.

Orzech czarny od wieków stosowano w Europie z powodu różnych dolegliwości, takich jak problemy skórne i zaparcia. Rdzenni Amerykanie trady­cyjnie używali go jako środka przeczyszczającego. Podczas wojny secesyjnej orzech czarny stosowano jako lekarstwo na biegunkę i czerwonkę.

Badania naukowe udowodniły, że orzech czarny posiada właściwości ściągające, wspomaga lecze-nie skóry i błon śluzowych organizmu. Oczyszcza krew i posiada właściwości antyseptyczne. Jest stosowany w problemach skórnych, m.in. w czyrakach, wypryskach, opryszczce, jak również w grzybicach. Dobrze znane są jego właściwości przeciwpasożytnicze. Dawniej stosowany był w leczeniu kiły, gruźlicy, żylaków, przewlekłych in­fekcji jelit i narządów moczowo-płciowych.

Zielarze uważają, że orzech czarny jest bardzo przydatny w niszczeniu parazytów, tasiemców i grzybicy. Brązowy barwnik, obecny w zielonej łupinie czarnego orzecha, zawiera jod organiczny, który posiada właściwości antyseptyczne i gojące.

Orzech czarny jest bogatym źródłem witamin i składników mineralnych. W dużych ilościach za-wiera silnie antyseptyczny jod organiczny oraz man-gan, niezbędny do prawidłowego funkcjonowania nerwów, mózgu oraz chrząstki. Magnez pomaga zapobiegać próchnicy zębów, zwiększa odporność oraz pobudza gruczoły wewnątrzwydzielnicze i wątrobę. Zawiera też wapń niezbędny dla witalności, wytrzymałości, prawidłowego rytmu serca i pracy układu nerwowego. Obecność krzemu wpływa na zdrowie skóry. To bogate źródło selenu, potasu, witaminy B15 (kwasu pangamowego), żelaza, sodu, fosforu, chloru, witaminy B1 (tiaminy), B2 (rybo-flawiny), B3 (niacyny), B6 (pirydoksyny), witaminy A, witaminy C (kwasu askorbinowego) i witaminy P (bioflawonoidów).

 

ORZECH WŁOSKI

Łac. Juglans regia

Smaczne, oleiste nasiona orzecha włoskiego zawierają 55-60% oleju. Badano właściwości tego oleju na ponad 25 000 Adwentystach Dnia Siódmego i odkryto, że osoby, które spożywały najwięcej orzechów, miały mniejszą skłonność do tycia. Inne badanie wykazało, że jedzenie znacz-nych ilości orzechów może być powiązane z niższą zapadalnością na zawał serca - powikłanym lub nie powikłanym zgonem. Na te informacje powin-ny zwrócić szczególną uwagę osoby, u których istnieje ryzyko zawału serca jako konsekwencja wysokich poziomów cholesterolu we krwi. Orzechy to najbogatsze źródło serotoniny (neu­rotransmitora), która powoduje m.in. uczucie sytości. Możliwe, że stymuluje ona ośrodek sytości w podwzgórzu, który reguluje uczucie głodu. Warto podkreślić, że Adwentyści Dnia Siódmego są wegetarianami, którzy prowadzą bardziej zdro-wy styl życia, niż przeciętny mieszkaniec krajów wysokorozwiniętych. Orzechy w żaden sposób nie pomogą Ci utrzymać Twojej masy ciała, jeśli nadal zamierzasz spożywać, oprócz orzechów, mięso i słodycze. Mógłbyś jednak spróbować, czy garść orzechów zmniejszy Twój apetyt i w ten sposób wspomoże proces odchudzania.

 

W lecznictwie stosuje się również niedojrzałą łupinę orzecha, młode liście, korę i korzeń drzewa orzecha. Już w czasach starożytnych równie często wykorzystywano lecznicze właściwości drzewa orzechowego. Liście orzecha zawierają następujące składniki: około 0,3% czystego olejku eterycznego, taninę, kwasy żółciowy i elagowy; juglandynę (substancję o ostro-gorzkim smaku), juglon (składnik oksynaftochinonowy, który pod wpływem powietrza zmienia się w oksyjuglon czy dioksy-naftochinon); inozytol, itd. Według opinii dr Alberta Leung, eksperta farmakognozji, orzechy zawierają substancję zwaną juglanem, która jest skuteczna w przypadku chorób pasożytniczych. Świeże liście zawierają znacznie więcej wszyst­kich tych substancji niż wysuszone, natomiast stare liście zawierają go niewiele lub wcale. W medycynie ludowej liście orzecha były stosowane wewnętrznie, w postaci naparu (10-20g/200 ml wody) do leczenia gruźlicy węzłów chłonnych, jak również do stanów zapalnych żołądka czy jelit. W weterynarii wyciąg z liści orzecha jest stosowany jako środek przeciwrobaczy. Zielone łupiny mają podobny skład i według niektórych badaczy ich właściwości lecznicze są bardziej cenne niż te z liści. Młode, niedojrzałe orzechy, oprócz innych witamin, zawierają duże ilości witaminy C oraz składniki fenolowe. Obecnie wciąż są ważnym źródłem do produkcji witaminy C. W tureckiej medycynie ludowej orzechy były stosowane w leczeniu dysfunkcji rozmaitych gruczołów, m.in. niedoczynności tarczycy. Wydaje się, że jest w tym dużo prawdy. W jednym z badań, świeży sok otrzymany z zielonych orzechów podwoił poziom tyroksyny we krwi. Gotowany sok z orzechów (przygotowany przez gotowanie orzechów przez okres 20 minut) zwiększył poziom tyroksyny w osoczu co najmniej do 30%. Właściwości te są efektem dużej ilości jodu w skórce zielonych orzechów i liści orzechowych.

 

WYCIĄG Z NASION GREJPFRUTA

Łac. Citrus paradisi

Wyciąg z nasion grejpfruta posiada działanie an­tybakteryjne, przeciwwirusowe i grzybobójcze. Badania laboratoryjne i kliniczne udowodniły, że wyciąg z grejpfruta jest skuteczny przeciw 800 rozmaitym wirusom i gatunkom bakterii, około 100 rodzajom grzybów oraz przeciw niek­tórym rodzajom parazytów. Jest to jeden z rzad­kich środków, które zarówno dezynfekują, jak i chronią otoczenie. Czynią to w bardzo sprytny sposób, ponieważ nie oddziałują szkodliwie na środowisko. W rezultacie, w pewnych klinikach USA stało się rutyną dodawanie ekstraktu z nasion grejpfruta do detergentów podczas prania bielizny i mycia podłóg, by zapobiec wystąpieniu i rozwo­jowi niebezpiecznych infekcji szpitalnych. Dezyn­fekcja narzędzi i sal operacyjnych przebiega w ten sam sposób. Używając ekstraktu z nasion grejp­fruta zamiast chloru, któremu udowodniono, że ma działania uboczne na ludzki organizm, można również dezynfekować wodę pitną. Ta metoda była skutecznie stosowana w praktyce w Tajlandii. Wiele pralni i basenów również może odnieść korzyści z tego niezwykłego wyciągu. Składniki te ulegają biodegradacji i z tego powodu nie wywierają szkodliwego wpływu na środowisko.

 

Wyciąg z nasion grejpfruta posiada naturalne właściwości wirusobójcze, bakteriobójcze, grzybobójcze i przeciwpasożytnicze. Aktywne składniki niszczą błony cytoplazmatyczne pa­togenu i w efekcie dosłownie „głodzą” je, bez wywoływania szkodliwego wpływu na tkanki ludzkie. Wielu badaczy żywi również nadzieję, że wkrótce udowodnione zostaną jego korzyści w batalii przeciw wirusowi HIV.

Z powodu gorzkiego smaku (związanego z obecnością bioflawonoidów), grejpfrut jest doskonałym środkiem poprawiającym trawienie – przywraca prawidłowe funkcje wydzielnicze przewodu pokarmowego.

 

Naukowcy zauważyli, że osoby, pijące większe ilości soku grejpfrutowego, inaczej reagują na niektóre leki niż pozostali pacjenci. Np. sok ten wzmacnia działanie hipotensyjne blokerów kanału wapniowego. Ponadto, składniki grejpfruta nasilają niepożądane działanie leków przeciwhistamino-wych do takiego stopnia, że mogą one wywoływać zaburzenia rytmu serca. Okazało się, że niedawno odkryty składnik soku grejpfrutowego – furanoku­maryna - hamuje aktywność enzymu cytochromu P-450 3A4, i w konsekwencji przedłuża działanie niektórych leków – np. nasennych, uspokajających, hipotensyjnych oraz pewnych leków stosowanych w leczeniu AIDS. Jednak nie do końca poznano dokładny mechanizm tego zjawiska.

 

CZOSNEK POSPOLITY

Łac. Allium sativum

Stosowane części: cebula czosnku.

Właściwości: antybiotyczne, rozkurczowe, na­potne, wykrztuśne i pobudzające.

Wpływa na: układ oddechowy, krążenia, żołądek, nerwy i zatoki.

 

Powszechnie znane są korzyści zdrowotne czosnku. Stosowały go wszystkie ludy starożytne: Hebra­jczycy, Grecy, Rzymianie i Egipcjanie. Podczas budowania piramid, Egipcjanie jedli czosnek, by zwiększyć swoją siłę i wytrzymałość. Hipokrates polecał go w leczeniu raka macicy. Rdzenni Amerykanie używali go do walki z rakiem. Eu­ropejczycy przyjmowali go podczas lat zarazy, by wzmocnić odporność.

 

Wyniki nowoczesnych badań udowodniły znacznie więcej korzyści czosnku. Louis Pasteur odkrył, że czosnek posiada właściwości antybiotyczne. W Afryce Albert Schweitzer stosował go w leczeniu biegunki amebowej, jak również jako antyseptyk w profilaktyce zakażeń. Obecnie wiadomo, że czosnek skutecznie hamuje wzrost bakterii., m.in. wielu różnych szczepów Mycobacterium. Badania przeprowadzone przez dr Eric Block odkryły, że czosnek obniża poziom cholesterolu, zapo­biega zakrzepom, osłania wątrobę przed lekami i toksynami, niszczy pasożyty, chroni komórki przed uszkodzeniem wywołanym działaniem wolnych rodników i promieniowaniem. Posiada właściwości przeciwguzowe – wyniki badań wskazują, że może hamować wzrost nowotworów, wywołanych działaniem rakotwórczych nitro­zamin. Rosjanie uważali czosnek za naturalny an­tybiotyk i regularnie go spożywali. Kilka ostat­nich badań łączy czosnek z mniejszym ryzykiem wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych. Od­kryto, że zmniejsza poziom cholesterolu i trójgli-cerydów we krwi, obniża ciśnienie tętnicze krwi, poprawia odporność i działa przeciwzakrzepowo.

 

Zawiera w dużych ilościach witaminy i składniki mineralne. Np. jest bogaty w fosfor, który jest niezbędny do prawidłowej pracy układu ner­wowego, zwłaszcza mózgu, pobudza wydzielanie hormonów, chroni serce i komórki, wspiera równowagę kwasowo-zasadową krwi. Obecny w czosnku potas może chronić przed zawałem, krótką utratą przytomności w przebiegu hipo-glikemii, chroni przed drobnoustrojami, wzmacnia śledzionę i wątrobę oraz pobudza sekrecję soków żołądkowych. Czosnek jest bogaty w siarkę, która chroni komórki przed gromadzeniem się toksyn i poprawia krążenie oraz selen, który pomaga chronić system immunologiczny. Zawiera wita­miny A i C, niezbędne w wielu funkcjach orga­nizmu. To również źródło wapnia, magnezu, sodu, żelaza, manganu, germanu i witamin z grupy B.

 

Jeśli pragniemy utrzymać organizm w stanie pełnego zdrowia, to po wyeliminowaniu pasożytów z pomocą ParaProteX, niezbędna jest całkowita zmiana diety. Należy spożywać duże ilości owoców i warzyw z upraw ekologicznych, a także surowe orzechy i nasiona.

Co więcej, warto pamiętać o innym suplemencie diety – stabilizowanym tlenie  OXY-MAX, który niszczy chorobotwórcze bakterie i pasożyty. Do­brym pomysłem jest stosowanie stabilizowanego tlenu do każdej wody nieznanego pochodzenia. Niewątpliwe wspaniałą rzeczą jest mieć go pod ręką w podróżach turystycznych jako oczyszczacz wody i antyseptyk. Stabilizowany tlen to dobra ochrona przed infekcjami bakteryjnymi, grzy­biczymi, wirusowymi i pierwotniakowymi. Nie zapomnij ochronić się, stosując rozpuszczony w wodzie stabilizowany tlen!

 

W ostatnich latach zauważamy, że coraz więcej osób ma problemy z nadmiernym wzrostem grzybów zwanych Candida albicans. Choroba ta ma swoje korzenie we względnie łatwym nie­doborze tlenu w organizmie, co czyni stabilizowany tlen doskonałym pomocnikiem w skutecznym leczeniu tych problemów. Ludzie z kandydozą mają również zaburzony system immunologiczny, zwłaszcza jeśli byli leczeni antybiotykami. Z in­formacji dostarczonych przez dietetyków, lekarzy i pacjentów stosujących stabilizowany tlen podczas leczenia Candida, wydaje się, że jest on bardzo skutecznym suplementem. W niektórych przypad­kach należy stale stosować stabilizowany tlen przez okres od 3 do 4 miesięcy (czasami nawet dłużej), w celu eradykacji uogólnionej kandydozy. Obok ParaproteX, OxyMax skutecznie wspomaga usunięcie infekcji grzybiczej.

 

Opracowała: mgr Renata Kłosowicz

Piśmiennictwo dostępne w redakcji. Opracowano na podstawie artykułu prof. dr n. med. V. Szedlak-Vadocz pt.: „ParaProteX“, który ukazał się w „Nutrition Update for Professionalis“, część VI.

NUTRITION & HEALTH

ROCZNIK 9, NR 3 (34) • CALIVITA® INTERNATIONAL-POLSKA • Czerwiec 2006

 

Prof. dr n. med. Valeria Szedlak-Vadocz

Przewodnicząca Zespołu Doradców Medycznych CaliVita^® International

Specjalista biochemii klinicznej, medycyny nuklearnej i patofizjologii klinicznej

Tłumaczenie: lek. med. Małgorzata Miktus

 

Paraprotex tutaj>>

 

Korzystaj z najniższych cen klubowych tutaj>>

 

Najważniejsze - flora bakteryjna tutaj>>

 

Niewidzialni zabójcy - pasożyty wewnątrz nas tutaj>>

 

Kuracja oczyszczająca z grzybów i ich toksyn tutaj>>

 

Kuracja oczyszczająca - gronkowiec i inne bakterie tutaj>>

 

Kontakt ze mną, również w sprawie zamówień tutaj>>

 

Cennik tutaj>>

 

Immunologia Probiotyki Antybiotyki Grzybica Candida Mykotoksyny Aflatoksyny Gronkowiec Dieta Reakcja Jarisha-Herxheimera Paciorkowiec

Mykotoksyny Klub Calivita Escherichia coli Kanały oczyszczania organizmu Autyzm Zespół Aspergera

Wstecz