Niewidzialni zabójcy  pasożyty wewnątrz nas

Lamblie Owsiki Tasiemiec Glista Przywry Tęgoryjec Epilepsja Autyzm Zespół Aspergera Włosogłówka Opinie i doświadczenia pacjentów

 

W kleszczach kleszcza - borelioza

cz. 2

 

Patrz cz. 1>>

 

Co roku liczba zachorowań po ukąszeniu kleszczy wzrasta. Większość nowych przypadków boreliozy notuje się między 1 maja a 30 listopada. 80% przypadków występuje w czerwcu i lipcu, w okresie żerowania mikroskopijnych, trudnych do zauważenia nimf kleszczy. W Polsce za rejony endemiczne uznawane są: Białowieża i województwo podlaskie, zachodniopomorskie, a także Mazury i Suwalszczyzna. Niemniej jednak wciąż to się zmienia i przybywa rejonów, w których liczba zachorowań lawinowo wzrasta. Po każdym powrocie z lasu, łąki, ogrodu czy parku dokładnie obejrzyj swoje ciało. Sprawdź skórę dziecka! Im wcześniej usuniesz intruza, tym mniejsze prawdopodobieństwo zakażenia groźną chorobą! Bardzo ważne jest, by po powrocie z lasu, łąki, ogrodu wziąć prysznic i dokładnie sprawdzić, czy nie mamy wkłutych lub wędrujących po ciele kleszczy.

Co zrobić jeśli znajdziemy na ciele wbitego kleszcza? Usunąć, zdezynfekować miejsce i obserwować. Jeśli powstaje plama, trzeba sprawdzić, czy rozszerza się na obwód. Kleszcza przy pomocy pincety - zdecydowanym ruchem tak, by wyszedł w całości - możemy usunąć sami. Można też zgłosić się po pomoc do lekarza.

Patomechanizm

Borelia występuje w organizmie człowieka w kilku formach: krętka, postaci owalnej bez ściany komórkowej (forma L), w formie cysty oraz jako spory ('blebs'); wszystkie te formy zachowują możliwość wzajemnej transformacji.

Poszczególne formy mają różną wrażliwość na antybiotyki. Np. forma krętka ginie pod wpływem penicylin lub cefalosporyn, podczas gdy forma L ginie pod wpływem makrolidow lub tetracyklin. Borelia żyje wewnątrzkomórkowo oraz przekracza barierę krew-mózg, co stwarza dodatkowe problemy w czasie leczenia (tylko niektóre antybiotyki penetrują barierę krew-mózg i tylko niektóre działają wewnątrzkomórkowo).

Borelia zwykle usadawia się w tkance łącznej (skóra, ścięgna, ściany naczyń krwionośnych, w tym w naczyniach mózgowych), w mięśniach i w tkance nerwowej (w komórkach glejowych i nerwowych). Borelia jest znajdowana w większych ilościach we wzgórzu (ośrodek mózgowy zawiadywania układem czuciowym i bólem), korzeniach grzbietowych rdzenia kręgowego, miazdze zębowej oraz w gałkach ocznych. Zmiany w układzie nerwowym powodowane przez boreliozę są na tyle charakterystyczne, że przez wiele lat występowały jako samodzielna jednostka chorobowa zwana zespołem Bannwartha. W 1948 r. opisał je Bannwarth jako zaczynające się pojawieniem rumienia skórnego, określanego jako ECM - erythema chronicum migrans, do którego sukcesywnie dołączały objawy limfocytarnego zapalenia opon mózgowych, bóle korzonkowe i objawy zapalenia nerwów czaszkowych i obwodowych. Dopiero w 1982 r. Willy Burgdorfer odkrył krętka, nazwanego później na jego cześć Borrelia burgdorferi i wykazał ich związek przyczynowy z zespołem Bannwartha. Z tego powodu zespół Bannwartha klasyfikowany jest jako neuroborelioza. Istnieje hipoteza, że bakteria wytwarza toksynę bakteryjną odpowiedzialną za co najmniej część objawów choroby takich, jak zaburzenia pamięci, bezsenność oraz drętwienia kończyn i języka oraz zaobserwowaną w tej chorobie Reakcję Jarisha - Herxheimera.

 

Borelia nie upośledza metabolizmu białek i nie powoduje widocznego wyniszczenia organizmu (często pacjenci nie wyglądają na chorych), co utrudnia szybkie rozpoznanie.

Objawy kliniczne i przebieg

Nieleczona borelioza przebiega u człowieka w 3 etapach:

Erythema migrans - Rumień wędrujący etap infekcji zlokalizowanej:

- erythema migrans - rumień wędrujący - w miejscu ukąszenia przez kleszcza pojawia się rumieniowa zmiana na skórze (często przemieszczająca się obwodowo); występuje nie we wszystkich przypadkach choroby.
- naciek limfocytarny - może wystąpić w dowolnym miejscu na ciele, wygląda jak "banieczka" wypełniona płynem zawierającym borrelie.
Wygląd zbliżony do odcisku, lecz występuje w miejscach zazwyczaj nie narażonych na odciski (np. płatki uszu). Odpowiedzialność za wystąpienie nacieku przypisuje się genogatunkowi Borrelia afzelii .
- objawy grypopodobne.

Rumień wędrujący, naciek limfocytarny oraz zanikowe zapalenie skóry (Acrodermatitis chronica atrophicans) są patognomoniczne (objaw patognomoniczny), to znaczy wystarczające do rozpoznania choroby.

Etap infekcji rozproszonej:
nawracające dolegliwości stawowe,
objawy podrażnienia lub zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i nerwów obwodowych,
zapalenie mięśnia sercowego.
etap infekcji przewlekłej:
niedowład, porażenie nerwów obwodowych,
zaburzenia czucia,
zaburzenia psychiczne,
zaburzenia pamięci,
zanikowe zapalenie skóry,
bóle mięśniowo-stawowe,
przewlekłe zmęczenie.
Przebieg kliniczny boreliozy może być bardzo zróżnicowany. W przypadku gdy ukąszenie kleszcza zostało przeoczone, a rumień albo nie wystąpił, albo został niezauważony, najczęściej podejrzewa się chorobę w przypadku licznych objawów pochodzących z różnych systemów (układ nerwowy, szkieletowo-mięśniowy, pokarmowy, rozrodczy, wydalniczy, hormonalny) u człowieka uprzednio zdrowego.

Następujące objawy wiąże się z przebiegiem przewlekłej boreliozy:
gorączka, poty, dreszcze, fale gorąca z nieznanych powodów,
zmiana masy ciała (przybranie lub utrata),
zmęczenie (napadowe lub stałe), ociężałość, słaba wytrzymałość fizyczna,
bezsenność, płytki sen,
bezdech nocny,
wypadanie włosów z nieznanych powodów,
drętwienie kończyn lub tylko palców, budzące ze snu (czasem bardzo zmienne),
drętwienie języka, zwłaszcza jego czubka lub warg, zaburzenia smaku,
bóle gardła,
bóle jąder,
bóle bioder,
bóle i kurcze mięśni,
tiki mięśni twarzy lub innych mięśni,
bóle głowy, zwykle części potylicznej,
bóle i obrzmienia stawów, często zmienne i wędrujące,
sztywność stawów i kręgosłupa szyjnego, trzeszczenie szyi,
bóle zębów (bez wyraźnych powodów stomatologicznych),
nieregularność menstruacji z nieznanych powodów,
nieoczekiwana laktacja, bóle piersi,
podrażniony pęcherz lub zakłócenie działania pęcherza moczowego,
utrata sprawności seksualnej lub libido,
bóle i podrażnienie żołądka,
refluks żołądkowo-przełykowy,
zmiana rytmu wypróżnień (zaparcia lub biegunka),
bóle w klatce piersiowej i w żebrach,
przeszywające bóle,
krótki oddech, kaszel, zadyszka,
skoki pulsu i ciśnienia krwi,
bloki serca lub inne arytmie (zwykle zmienne i oporne na leczenie),
szmery w sercu,
kardiomiopatia przerostowa,
kłucia, mrowienie o zmiennym charakterze, utrata czucia jak w polineuropatii,
palenie skóry,
zapalenie nerwu trójdzielnego,
paraliż twarzy (paraliż Bella),
zaburzenia widzenia: podwójne rozmyte widzenie, czarne plamy w polu widzenia, nadwrażliwość na światło (zwykle badanie okulistyczne nie wykazuje zmian),
zaburzenia słuchu: dzwonienie w uszach, bóle uszu, nadwrażliwość na dźwięk,
nasilona choroba lokomocyjna, zawroty głowy, utrata równowagi,
zła tolerancja alkoholu i nasilanie się objawów po alkoholu,
zaburzenia koncentracji i otępienie: trudności w znalezieniu potrzebnego słowa, problemy z rozumieniem tekstu czytanego, wzmożona ilość błędów ortograficznych, trudności w rozumieniu dłuższych zdań lub szybkich dialogów, liczne wypadki 'z nieuwagi', zapominalstwo, luki pamięciowe, dezorientacja, uczucie 'odrealnienia',
zmiany nastroju, drażliwość, depresja,
'parkinsonowskie' drżenia rąk i innych części ciała,
czterotygodniowa cykliczność symptomów: dwa tygodnie lepiej, dwa tygodnie gorzej,
nadwrażliwość skóry, bolesność na dotyk,
idiopatyczne zapalenie prostaty,
nadwrażliwość na chemikalia i zapachy,
nietypowe ataki padaczkowe,
zapalenie wątroby,
porażenia nerwów obwodowych.
Uwaga: mnogość powyższych objawów sprawia, iż ich występowanie staje się przyczyną wielu błędnych interpretacji. Należy pamiętać, że nie każde zmiany nastroju, szumy uszne czy palenie skóry świadczyć muszą o boreliozie - objawy wymienione powyżej wiążą się z dziesiątkami innych chorób.

Rozpoznanie

Diagnoza jest prosta we wczesnych przypadkach, gdy zostało zauważone ukąszenie kleszcza i jeśli pojawił się charakterystyczny rumień. Ów rumień początkowo może mieć kształt regularnego koła o średnicy od 1cm do 1,5 cm, które później w bardzo długim okresie czasu rozrasta się nawet do kilku centymetrów, po czym blednie od środka i zanika. Diagnostyka przypadków, w których rumień się nie pojawił, a kleszcz pozostał niezauważony jest trudna: 70% pacjentów z potwierdzoną przewlekłą boreliozą nie zauważyło lub nie pamięta ukąszenia kleszcza ani rumienia. Często stosowany w diagnostyce boreliozy test ELISA daje dodatnie wyniki tylko u 10-30% chorych, więc jego przydatność jako testu przesiewowego jest ograniczona. Najpewniejszym sposobem potwierdzenia boreliozy jest badanie za pomocą testu Western-blot w klasach IgG i IgM. Test Western blot wykrywa chorobę u 40-60% chorych. Zdarzają się błędne wyniki testów, a jedną z przyczyn jest reakcja krzyżowa na antygeny innych zarazków: wirusa Epsteina-Barr, cytomegalowirusa czy wirusa opryszczki pospolitej. PCR nie jest szeroko stosowany, ponieważ z powodu złej techniki laboratoryjnej daje fałszywie pozytywne wyniki, a przeprowadzone poprawnie z próbkami wzorcowymi wyniki fałszywie negatywne.

Morfologia krwi oraz inne badania dodatkowe w przebiegu boreliozy zazwyczaj nie wykazują odchyleń od norm. Pomocniczo wykonuje się badania płynu mózgowo-rdzeniowego oraz badanie przepływów mózgowych (SPECT). Główną rolą badania płynu mózgowo-rdzeniowego jest wykluczenie innych możliwych chorób. Z powodu trudności diagnostycznych istnieje zapewne duża grupa chorych, u których choroba została nierozpoznana. Stosunkowo często pacjenci z boreliozą otrzymują nieprawidłowe rozpoznania takie, jak stwardnienie zanikowe boczne, choroba Parkinsona, stwardnienie rozsiane lub nerwica, tym samym tracąc szansę na wyleczenie, a w najlepszym przypadku opóźnia się właściwe leczenie. Skala nierozpoznanej boreliozy jest nieznana, ale ocenia się, że jest co najmniej dziesięć razy więcej chorych na boreliozę, niż wykazują oficjalne statystyki (z materiałów CDC). Całkowita liczba chorych na boreliozę w Europie lub w Ameryce Północnej zapewne wyrażona winna być w milionach, z czego tylko kilkadziesiąt tysięcy ma postawione prawidłowe rozpoznanie i otrzymuje efektywne leczenie.

Leczenie

Pierwszy i drugi etap infekcji leczy się terapią antybiotykiem. Pierwszy etap to 10-dniowa kuracja. Zwykle stosuje się penicyliny, cefalosporyny lub tetracykliny. Przewlekłą boreliozę standardowo leczy się 3-4 tygodnie antybiotykiem, a zwykle utrzymujące się po tym okresie objawy choroby określa się mianem zespołu poboreliozowego. Natomiast według lekarzy ILADS (International Lyme and Associated Disease Society) leczenie boreliozy może być bardzo długie, trwać wiele miesięcy, a nawet lat, z uwagi na istnienie form przetrwalnikowych bakterii: spor i cyst. Spory i cysty umożliwiają bakterii przetrwanie w roztworze antybiotyków i to one odpowiadają za nawroty choroby po zaprzestaniu podawania antybiotyków. Zespół poboreliozowy, wg lekarzy z ILADS, jest kontynuacją choroby, a nie pozostałością po niej, o czym świadczy fakt, że w tkankach pobranych od chorych z zespołem poboreliozowym często stwierdza się obecność krętków. W leczeniu lekarze ILADS czasem stosują kilka leków (np. dwa antybiotyki) jednocześnie.

Jedną z istotnych przyczyn kontrowersji dotyczących leczenia jest brak wiarygodnych testów, dzięki którym byłoby możliwe monitorowanie leczenia i określenie momentu wyleczenia.

 

Czy uzasadnione jest kontynuowanie stosowania antybiotykoterapii przez okres wielu miesięcy, a niekiedy lat? Jakie to ma skutki dla osłabionego organizmu? Osłabia to bardzo mocno układ odpornościowy, przez co m.in. organizm coraz trudniej zwalcza objawy choroby. Czytaj tutaj: W kleszczach kleszcza cz. 1>>

Zespół poboreliozowy

Mianem tym określa się szereg objawów utrzymujących się u pacjentów z boreliozą po leczeniu. Według głównego nurtu medycyny krótkie leczenie antybiotykiem zabija wszystkie bakterie, a zespół poboreliozowy spowodowany jest mechanizmami autoimmunologicznymi. Grupa lekarzy zrzeszonych w ILADS (USA) uważa zespół poboreliozowy za kontynuację boreliozy. Według nich bakterie w tej fazie przebywają wewnątrzkomórkowo i nie stymulują układu odpornościowego do produkcji przeciwciał. W związku z tym testy na boreliozę mogą wychodzić ujemnie. W konsekwencji, lekarze głównego nurtu medycyny leczą zespół poboreliozowy aspiryną i innymi lekami przeciwzapalnymi, podczas gdy lekarze ILADS leczą zespół poboreliozowy antybiotykami.

Aby odtruć organizm z resztek bakterii i oczyścić z toksyn, przez kolejne miesiące (tak jak długo żyją przetrwalniki), wspieraj swój system immunologiczny do walki z chorobą, stosuj bezpieczne preparaty:

Nopalin, AC Zymes lub Probio Balance, Paraprotex, Liver Aid, Garlic Caps, Oregano Oil i Pure Yucca.

Podczas kuracji warto wspomagać organizm, wzmacniać system immunologiczny, działać przeciwzapalnie – Immunaid. Ponadto Polinesian Noni - liofilizowany owoc noni - bogactwo enzymów, C 1000, Omega 3, Witamina D-3, Chelated Zinc, OXY MAX TLEN STABILIZOWANY!

 

W przerwach stosowania Paraprotex-u warto wspomóc wypłukiwanie toksyn – Liquid Chlorophyll i/lub Ocean 21/ Spirulina Chlorella Plus.

Dla ochrony układu nerwowego, wyciszenia stosuj: Omega 3, Mega B - Complex lub Stress Management B-Compl., Calcium Magnesium Plus z witaminą D i witaminą K2, Polinesian Noni.

W ciągu tych kilku miesięcy kuracji, stosuj odpowiednie żywienie, wymagane w chorobach i po infekcji  dieta>>.

Przywracaj pilnie przyjazną mikroflorę, odtruwaj wątrobę oraz przywracaj homeostazę w całym organizmie.

 

Koinfekcje boreliozy

 

Jeżeli wraz z Borrelią występują inne infekcje, mówimy o koinfekcjach. W dużym stopniu przyczyniają sie one do zmiany obrazu klinicznego choroby, utrudniają leczenie poprzez manifestowanie sie specyficznych dla tych infekcji objawów. Według badań, nawet u 80-90% pacjentów z potwierdzonym zakażeniem krętkiem Borellii, występują koinfekcje. Bardzo istotne jest jest, iż nie zawsze są one infekcjami bakteryjnymi. Babesia - jedna z podstawowych koinfekcji jest pierwotniakiem. Wirus Epsteina-Barr (EBV), wywołujący mononukleozę zakaźną - jak sama nazwa wskazuje - jest wirusem. Do najczęściej występujących koinfekcji Borrelii zaliczamy:

• Bartonella
• Babesia
• Wirus Epsteina-Barr (EBV)
• Mycoplasma
• Chlamydia
• Toxoplasma
• Brucella
• Yersinia
• Anaplasma i Ehrlichia
• Riketsje

 

*Koinfekcja – sytuacja, kiedy dochodzi do jednoczasowego zakażenia dwoma lub więcej czynnikami chorobotwórczymi. Zwykle wiąże się z cięższym przebiegiem współistniejących chorób. Polskim odpowiednikiem koinfekcji jest słowo współzakażenie.

 

W kleszczach kleszcza cz. 1>>

 

Opracowała: Renata Kłosowicz

 

Dowiedz się więcej! Na temat boreliozy mówi:

 

p. dr n. med. Maria Bortel-Badura - cz.2

Część 1>>

 

 

 

Bibliografia:
Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne, t. II. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2005, ss. 2142-2147. ISBN 83-7430-069-8.
Krętkowice. W: Zdzisław Dziubek: Choroby zakaźne i pasożytnicze. Zdzisław Dziubek (red.). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, ss. 182-186. ISBN 83-200-2748-9.
Borelioza - Magdalena Sokalska-Jurkiewicz, Służba Zdrowia nr 80-83 (3681-3684) - 22 października 2007

D. Romanowska, W kleszczach kleszcza art:
http://www.medonet.pl/zdrowie-na-co-dzien,artykul,1660738,3,w-kleszczach-kleszcza,index.html

 

Film opublikowany przez - Polska Akademia Zdrowia - PAZ

 

Immunologia Probiotyki Antybiotyki Grzybica Gronkowiec Dieta Reakcja Jarisha-Herxheimera

Klub Calivita Mykotoksyny Escherichia coli Kanały oczyszczania organizmu Autyzm Zespół Aspergera

Wstecz