Niewidzialni zabójcy pasożyty wewnątrz nas
Lamblie Owsiki Tasiemiec Glista Przywry Tęgoryjec Epilepsja Autyzm Zespół Aspergera Włosogłówka Borelioza
Opinie i doświadczenia pacjentów
Enterococcus Enterokoki
(Enterococci, paciorkowce kałowe)
Enterokoki (Enterococci, paciorkowce kałowe) – rodzaj Gram – dodatnich, względnie beztlenowych ziarniaków z rodziny Enterococcaceae – stanowią naturalną florę przede wszystkim jelit ludzi i zwierząt, ale też w niewielkiej ilości jamy ustnej, dróg płciowych oraz skóry. Ich obecność stwierdza się również często w wodzie, ściekach i żywności.
Dwa gatunki powszechnie występują w jelitach ludzi, w których żyją na zasadzie komensalizmu (symbiozy), są to częstszy Enterococcus faecalis (90-95%) oraz rzadszy Enterococcus faecium (5-10%).
Zakażenia szczepami enterokoków są jednymi z najczęstszych zakażeń w szpitalach, gdzie występuje wysoki poziom oporności na antybiotyki. Śmiertelność podczas sepsy jest wysoka i wynosi ponad 50%.
Enterococcus często występuje w zębach leczonych kanałowo i może to być pierwotne źródło zakażenia.
Pomimo nieznacznego udziału we florze przewodu pokarmowego (niecały 1% mikroflory jelita grubego), a także niskiej zjadliwości wciąż obserwuje się wzrost znaczenia klinicznego tych oportunistycznych patogenów, bowiem zachwianie równowagi układu gospodarz – komensal może prowadzić do przemieszczenia się drobnoustrojów z miejsca ich typowego bytowania, a co za tym idzie kolonizacji innych obszarów organizmu, skutkującej rozwojem licznych infekcji.
Spośród blisko 30 gatunków zaliczanych do rodzaju Enterococcus czynnikami etiologicznymi większości zakażeń, w tym zakażeń szpitalnych, są Enterococcus faecalis (70-90% zakażeń enterokokowych) oraz Enterococcus faecium (5-25%). Nie bez znaczenia pozostają także właściwości chorobotwórcze innych, niedocenianych wcześniej ze względu na małą liczbę infekcji i niski potencjał zakażeń szpitalnych, przedstawicieli enterokoków: E. gallinarum, E. casseliflavus, E. avium (udział w zakażeniach krwi), E. durans (zapalenie żołądka), E. hirae (zapalenie wsierdzia), E. raffinosus (zapalenie szpiku), E. gilvus (zapalenie woreczka żółciowego), czy E. pallens (zapalenie opłucnej).
Nazwa „enterokoki”, określająca grupę jelitowych Gram – dodatnich ziarniaków, po raz pierwszy została użyta w 1903 r. przez Thiercelina i Jouhauda. W latach 30-tych XX w. drobnoustroje te zostały zaklasyfikowane do serogrupy D paciorkowców β-hemolizujących wg. Lancefield.
Oporność na antybiotyki
Drobnoustroje z rodzaju Enterococcus wykazują naturalną oporność na wiele powszechnie stosowanych antybiotyków. Enterokoki posiadają oporność m.in. na cefalosporyny, półsyntetyczne penicyliny, niskie stężenia aminoglikozydów, linkozamidów, chinolonów, kotrimoksazol oraz klindamycynę.
Jednakże obecnie najważniejszy problem stanowi zdolność enterokoków (przede wszystkim szczepów wielolekoopornych) do nabywania oporności na antybiotyki wskutek mutacji (oporność na aminopenicyliny, fluorochinolony, klindamycynę, wankomycynę, teikoplaninę).
Patogeneza zakażeń enterokokowych
Zdolność do przeżywania w trudnych warunkach środowiska, a także łatwość, z jaką bakterie z rodzaju Enterococcus nabywają i przekazują geny warunkujące oporność na wiele powszechnie stosowanych antybiotyków sprawiają, iż drobnoustroje te stały się obecnie jednym z wiodących czynników zakażeń szpitalnych.
Czynniki ryzyka sprzyjające zakażeniom
Zakażeniu sprzyja długotrwała antybiotykoterapia (nie bez znaczenia jest też rodzaj i liczba podawanych leków), pobyt na specjalistycznych oddziałach szpitala, kontakt z pacjentami zakażonymi enterokokami.
Ponadto do rozprzestrzeniania się bakterii pomiędzy pacjentami może dochodzić wskutek przeniesienia drobnoustrojów przez zanieczyszczone ręce i fartuchy personelu medycznego, czy też poprzez sprzęt medyczny. Na różnego typu infekcje na tle enterokokowym narażone są również osoby ze skrajnych grup wiekowych, z niedoborami odporności, przyjmujące leki immunosupresyjne, zmagające się z ciężkim przebiegiem choroby podstawowej, po przebytych zabiegach chirurgicznych oraz przewlekle cewnikowane.
Oprócz czynników środowiskowych i ogólnego stanu organizmu gospodarza, wpływ na rozwój zakażenia mają również właściwości patogenów i ich oddziaływanie na układ immunologiczny pacjenta, a więc zdolność drobnoustrojów do przemieszczania z miejsca ich naturalnego występowania (przewód pokarmowy) do przestrzeni i tkanek organizmu.
Przewlekłe lub nawrotowe infekcje dróg moczowych, należące do najczęstszych zakażeń o etiologii Enterococcus, wynikają głównie z nieprawidłowości w budowie anatomicznej i w funkcjonowaniu układu moczowego, oraz długotrwałego cewnikowania; powszechne są również wśród pacjentów po przeszczepach nerek. Szczególnie podatne na infekcje są pęcherz moczowy, nerki i gruczoł krokowy.
Zarówno cewniki wewnątrznaczyniowe, jak i te utrzymywane w drogach moczowych, zakażenie układu moczowego, zabiegi chirurgiczne w obrębie jamy brzusznej i przedostanie się enterokoków z przewodu pokarmowego do okolicznych naczyń krwionośnych w wielu przypadkach stanowią źródło bakteriemii. Rozsiew drobnoustrojów drogą krwi skutkuje z kolei wstrząsem septycznym, zapaleniem mózgu i opon mózgowo – rdzeniowych, czy też zapaleniem wsierdzia, deformacją i zaburzeniem funkcjonowania zastawek serca, co w konsekwencji prowadzi do zastoinowej niewydolności serca i śmierci.
E. faecalis i E. faecium często towarzyszą innym gatunkom bakterii tlenowych i beztlenowych w infekcjach o charakterze mieszanym, toczących się w obrębie jamy brzusznej (zapalenie dróg żółciowych i otrzewnej, ropnie) i miednicy małej, a także w zakażeniach skóry i tkanek miękkich, w tym ran oparzeniowych i chirurgicznych. Ponadto stanowią czynnik etiologiczny infekcji w przebiegu cukrzycy i mają swój udział w patogenezie zmian chorobowych miazgi zębowej i przyzębia.
Rzadko obserwuje się zakażenie gałki ocznej, płuc, kości i stawów oraz błony śluzowej macicy.
U noworodków, zwłaszcza wcześniaków z niską masą urodzeniową, enterokoki wywołują posocznicę i zapalenie opon mózgowo – rdzeniowych.
Jak sobie poradzić stosując naturalne metody wspomagające?
Ogromne znaczenie w rozprzestrzenianiu się enterokoków w organizmie ma stan układu immunologicznego oraz równowagi (homeostazy) organizmu.
Za fizjologiczną florę uznajemy wszystkie izolowane drobnoustroje bytujące na błonach śluzowych w stanie zdrowia badanego. Dwa gatunki powszechnie występują w jelitach ludzi, w których żyją na zasadzie symbiozy, są to Enterococcus faecalis (90-95%) oraz Enterococcus faecium (5-10%), nie powodując objawów zakażenia.
Ochronna rola flory fizjologicznej polega między innymi na nieswoistej stymulacji układu odpornościowego, co ułatwia w przypadku zakażenia późniejszą syntezę swoistych przeciwciał, jako że większość drobnoustrojów zawiera antygeny krzyżowo-reagujące.
Inny mechanizm ochronnej roli flory fizjologicznej przed zakażeniami polega na bakteryjnej interferencji lub oporności na kolonizację spowodowaną albo konkurencją o składniki odżywcze albo zdolnością wytwarzania bakteriocyn, tj. substancji o działaniu bakteriobójczym.
Niepotrzebne stosowanie antybiotyków prowadzi do zaburzeń jakościowych i ilościowych we florze bakteryjnej jelit, prowadząc do selekcji i kolonizacji potencjalnie chorobotwórczymi bakteriami lub opornymi na antybiotyki.
Podawaj natychmiast duże ilości zasiedlającej jelito mikroflory, najlepiej w postaci produktów o dużej ilości flory acidophilus, np. AC Zymes lub Probio Balance oraz wspomagającego leczenie biegunek, tonizującego bakteryjne toksyny ziołowego preparatu zwanego "Zielonym uzdrowicielem " - Green Care.
Pilnie podaj naturalną suplementację wspomagającą walkę z paciorkowcami oraz wzmacniającą w naturalny sposób układ obronny organizmu:
C 300 PLUS + C 500 lub C 1000
Garlic Caps
ParaProteX
Polinesian NONI liofilizowany sok
preparat multiwitaminowy, np. Vital, Full Spectrum
Do oczyszczania roślinami zawartymi w składzie Paraprotex należy przygotować organizm przez min 2 tygodnie, szczególnie gdy osoba jest po przewlekłym leczeniu antybiotykami i z osłabionym systemem odpornościowym. Poleca się wówczas wstępnie: Polinesian Noni, AC Zymes lub Probio Balance, Nopalin, Garlic Caps , C 300 Plus, C 500/ C 1000
lub Ocean 21, AC Zymes lub Probio Balance
Nopalin , Garlic Caps, C 300 Plus, C 500/C 1000
Produkty te przygotowują organizm na zwiększoną aktywność pasożytów i udrażniają kanały wydalnicze.
Pacjent musi mieć pilny dostęp do aparatury wspomagającej oddychanie!
====================================
W każdej chwili naszego życia jesteśmy narażeni na zarażenie pasożytami (bakteriami, grzybami, robakami), należy przynajmniej 2 razy w roku systematycznie dokonywać profilaktycznie oczyszczania organizmu z pasożytów oraz odtruwania z ich toksyn.
Wzmocnij odporność - to jedyna i najskuteczniejsza metoda zapobiegania zakażeniom!
Zobacz jak wzmocnić odporność Twojego organizmu>>
Minimum 2 razy w roku Twój organizm potrzebuje odnowy biologicznej! Nie zwlekaj! Pasożyty, bakterie, pierwotniaki, grzyby, gronkowce, paciorkowce i inne to zbędny balast dla Twojego organizmu!
Kompleksowe oczyszczanie organizmu>>
Choroby pasożytnicze i infekcje występują częściej u osób z upośledzonym układem immunologicznym, powodując groźniejsze dolegliwości.
============================================
Aby odtruć organizm z resztek bakterii i oczyścić z toksyn, przez kolejne miesiące (tak jak długo żyją przetrwalniki), stosuj szczególnie:
Nopalin,
AC Zymes lub Probio Balance
Liver Aid
oraz
2 miesiące Paraprotex i Pure Yucca.
Podczas kuracji warto wypłukiwać toksyny z organizmu podając OCEAN21 lub liofilizowany owoc noni - bogactwo leczniczych enzymów.
Produkty te wskazane są również podczas poważnego zatrucia organizmu toksynami pasożytniczymi, np. SEPSA (posocznica) jako silna antytoksyna.
W ciągu tych kilku miesięcy kuracji, stosuj odpowiednie żywienie, wymagane w chorobach i po infekcji i przywracaj pilnie przyjazną mikroflorę, odtruwające wątrobę oraz przywracające homeostazę w całym organizmie.
============================================
Oczyszczanie ze śluzu zatok przynosowych i czołowych>>
Oczyszczanie organizmu - układu rozrodczy i prostata>>
Źródła:
„Enterokoki – czynniki wirulencji i chorobotwórczość” – K. Piekarska; Post. Mikrobiol. 2006, 45, 3, 195-207
„Szpitalne bakteriemie enterokokowe” – M. Bronk, A. Samet; Post. Mikrobiol. 2008, 47, 3, 339-344
mikrobiolodzy.pl
Immunologia Probiotyki Antybiotyki Grzybica Gronkowiec Dieta Reakcja Jarisha-Herxheimera Paciorkowiec
Mykotoksyny Klub Calivita Escherichia coli Kanały oczyszczania organizmu Autyzm Zespół Aspergera